Wapń jest makroelementem, który buduje kości, zęby i jest potrzebny do odpowiedniej pracy mięśni. Deficyt wapnia w okresie ciąży może skutkować osteopenię u kobiet i nieprawidłowy rozwój układu kostnego u płodu i maluchów. W ciąży zapotrzebowanie na wapń szybko wzrasta. Uczące się w twoim brzuchu dziecko potrzebuje wiele tego pierwiastka, zwłaszcza do wzrostu kości oraz zawiązków zębów. Gdy w twojej diecie będzie za mało wapnia, ty odczujesz to pierwsza, jednak twoje dziecko także będzie narażone na negatywny skutek braku. Pojawią się uciski głowy, skurcze mięśni, próchnica. Więc tak istotne jest uzupełnianie niedoborów wapnia.

Wapń jest pierwiastkiem niezbędnym przede wszystkim do prawidłowego wzrostu kości oraz zębów dziecka (ich zawiązki składają się już od 4. tygodnia życia płodowego), jednak także mięśni, serca oraz układu nerwowego. Natura zabezpieczyła maluszka na wypadek, gdyby zabrakło go w diecie mamy. Przez określony okres maleństwo zaspokaja własne potrzeby kosztem twojego organizmu oraz ma z niego wapń (jest on „wypłukany” z twoich kości oraz przetransportowany do ciała dziecka). W rezultacie, będąc w ciąży, możesz czuć ogólne zmęczenie, uciążliwe skurcze mięśni stóp oraz łydek i uciski głowy. Stopniowo postępuje próchnica. Zdarza się także odwapnienie kości – stają się one miękkie oraz szybko potrafią się łamać. Gdy chociażby kłopoty nie wystąpią od razu, rozwija się ryzyko osteoporozy w przyszłości.

Wapń to bezcenny pierwiastek

Jeśli deficyt wapnia będzie się długo utrzymywać, ucierpi w spokoju oraz dziecko – urodzi się słabsze od rówieśników, skłonne do krzywicy (dolegliwości, która zagraża zaburzeniem rozwoju oraz trwałymi deformacjami kości) a może mieć rozmaite choroby genetyczne. Jego ząbkowanie opóźni się, i w perspektyw będzie niezwykle częstym gościem w gabinecie stomatologa. Nie przewiduj w mity, iż niektórzy po prostu mają słabe zęby! Ich stan przez całe życie zależy przede wszystkim nie od genów, a odpowiedniej kuracji mamy w ciąży oraz to, jeśli karmi piersią. Oraz tak z tego, co jemy w stanie całego dzieciństwa oraz dojrzewania. Wapń jest pierwiastkiem bezcennym dla zdrowia przyszłej mamy. Dowiedziono, iż nie tylko zmniejsza ciśnienie krwi, jednak również obniża ryzyko nastąpienia groźnego dla życia powikłania – zatrucia ciążowego (rzucawki). Reguluje również krzepliwość krwi, zatem hamuje krwawieniom podczas ciąży

Funkcje wapnia w systemie

Wapń należy do soli mineralnych, które nie tylko regulują metabolizm organizmu, jednak i budują, przede wszystkim kości i zęby. Także wapń jest w krzepnięciu krwi, przekształcając protrombinę w trombinę i stabilizując powstały skrzep. Wapń hamuje reakcjom alergicznym przez ograniczenie przepuszczalności błon komórkowych. Całkowita zawartość wapnia w systemie sięga 1,4-1,6% wagi ciała, czyli ponad 1,0-1,2 kg.

Deficyt wapnia w diecie, szczególnie u kobiet w ciąży, powoduje szereg symptomów oraz zaburzeń

•krzywicę, która u dzieci jest efektem nieprawidłowego uwapnienia rosnących kości,

•osteomalację, która jest zwłaszcza u osób dorosłych, doprowadza do rozmiękania oraz zmian kości,

•osteoporozę, będącą efektem ograniczenia gęstości kości, co zwiększa ryzyko złamań kości. Osteoporoza może nastąpić w trakcie ciąży w rezultacie schorzeń hormonów przytarczyc i braku w diecie wapnia oraz witaminy D.

Wapń w diecie

Zapotrzebowanie na wapń w okresie ciąży rozwija się z 1200 mg na 1600 mg na dzień. Podobne wartości cechuje zapotrzebowanie na wapń w czasie karmienia piersią. Ważnym źródłem wapnia w diecie jest mleko oraz artykuły mleczne, takie jak biały ser, jogurt, kefir, maślanka. Wielkie liczby wapnia znajdują się w serze żółtym, jednakże ma on wielkie liczby cholesterolu oraz tłuszczu. A nie należy jeść dużo aniżeli 2 plasterki sera żółtego dziennie, by nie wzrósł stopień cholesterolu we krwi. Łatwym sposobem uzupełnienia wapnia w diecie jest picie wody mineralnej o dużej ilości wapnia – najlepiej powyżej 150 mg/ litr. By dostarczany wraz z dietą wapń mógł być wbudowany w tkankę kostną w organizmie człowieka, musi być dobrzy stopień witaminy D. Hamuje ona bowiem nadmiernemu wydalaniu wapnia z moczem. Witamina D jest syntetyzowana w skórze pod wpływem promieni słonecznych, a w małych dawkach, więc należy jeść pokarmy możne w tę witaminę: tran, ryby, masło, ser biały.

ciąży zapotrzebowanie na wapń narasta

Dorosła osoba winna systematycznie dostarczyć organizmowi ok. 900 mg wapnia. Jeśli spodziewasz się dziecka, a również wówczas, jeśli karmisz je piersią, zapotrzebowanie na wapń narasta do 1200 mg dziennie. Nie nazywa to natomiast, iż całość dostarczonego pierwiastka zostanie wykorzystana przez organizm. Tak naprawdę w jelicie, gdy wszystkie mechanizmy przebiegają prawidłowo, wchłonięte zostanie 30–40 proc. wapnia oraz to w zupełności wystarczy. Żeby natomiast potrafiło się tak być, niezbędna jest witamina D. To ona warunkuje odpowiednie wchłanianie tego pierwiastka. Latem, przy dużym nasłonecznieniu, gdy nie zapominasz o spacerach na świeżym powietrzu, zwykle nie ma kłopotów z brakiem tej witaminy. Organizm że ją sam wyprodukować pod wpływem promieniowania ultrafioletowego. Natomiast pozostawanie bezpośrednio na słońcu nie jest dobre w ciąży. Więc dla pewności warto zadbać, żeby w diecie nie zabrakło bogatych źródeł witaminy D: tłustych ryb morskich (np. makrela, sardynka), żółtka jaj, mięsa (szczególnie wątroby), mleka oraz jego przetworów. Odpowiednie przyswajanie oraz przetwarzanie wapnia jest także uzależnione od aktywności ruchowej. Podczas ciąży nadmierny trening nie jest wskazany. Natomiast polecane formy ruchu – spacery, łagodna gimnastyka (np. joga lub pływanie) – to tak samo zdrowie.

Zainfekowanie układu moczowego występuje niejednokrotnie wówczas, gdy bakterie kolonizują obszary intymne – drogą wstępującą, rzadziej krwiopochodną czy limfatyczną. Ze powodu na budowę anatomiczną, kobiety częściej cierpią na ZUM. Im więcej osoba miała zabiegów wykonywanych w obszarze dróg moczowych, tym ryzyko zapadnięcia na ZUM również jest większe. Głównymi bakteriami wywołującymi dolegliwość są E. coli (70-95%). W drugich wypadkach Enterobacteriaceae oraz Staphylococcus saprophyticus.

Typy choroby dróg moczowych

• Zapalenie cewki moczowej – niebezpieczna oraz nieprzyjemna przypadłość. Powoduje ucisk, świąd oraz palenie przy oddawaniu moczu. Warto zareagować od razu. Nieleczone choroby dróg moczowych doprowadzają do przejścia dolegliwości w stan ciągły oraz do rozprzestrzenienia się zakażenia na różne organy.

• Zapalenie pęcherza – jesteś na nie jeśli odczuwasz liczne parcie na mocz, powszechnie musisz dążyć do ubikacji, a w rezultacie oddajesz niedużą ilość moczu. Zapaleniu pęcherza wtóruje także silny, kłujący ucisk w strefie nad łonowej. Warto wiedzieć, iż najpopularniejszą etiologią zapalenia są bakterie, które dostały się do pęcherza przez cewkę moczową.

• Zapalenie nerek – drugi element układu moczowego zaatakowany przez bakterie. Zapaleniu wtórują uciski w strefie nerek, temperatura związana z dreszczami, wymioty, mdłości, zmęczenie, uciski brzucha i uciski głowy. Przy tej choroby oddawanie moczu jest utrudnione. Przy zapaleniu nerek należy zbadać mocz oraz krew. Można również zrobić USG jamy brzusznej oraz urografię. Zapalenie nerek może doprowadzić do ich niewydajności.

• Bakteriuria bezobjawowa – nie powoduje charakterystycznych zmian lub choroby. Podczas analizowania moczu także wszystko jest w normie. Bakteriurie znajduje się podczas np. badań kontrolnych. W ciągu moczowym wyróżnia się blisko 100 000 drobnoustrojów przypadających na 1 ml. Nie można jej ignorować. U kobiet w ciąży może wywołać przedwczesny poród czy zagrażać życiu dziecka.

Sygnały dyżuryczne zapalenia pęcherza

Ze powodu na anatomię dróg moczowych kobiet, to one częściej cierpią na ZUM. O uczącej się choroby świadczą sygnały dyzuryczne:

•częstomocz,

•naglące oraz uciążliwe naciskania na pęcherz,

•ucisk w strefie podbrzusza.

Przy ciężkim, niepowikłanym zapaleniu dolnych dróg moczowych głównymi sygnałami klinicznymi są parcia, częstomocz oraz ucisk w dolnej części brzucha. Przy niepowikłanym odmiedniczkowym zapaleniu nerek sygnałami są temperatura, dreszcze oraz ucisk w strefie lędźwiowej. O powikłanym ZUM potrafią świadczyć wszystkie wysoce wymienione sygnały.

Choroby dróg moczowych, co robić, gdy się pojawią?

Przy pojawieniu się symptomów dyzurycznych choroby dróg moczowych należy niezwłocznie zgłosić się do specjalisty, który przeprowadzi wywiad i potrzebne analizowania, które pozwolą określić, na jaki sposób choroby choruje chory. Cierpiący, którzy skarżą się na częstomocz, naglące parcia, ucisk w strefie podbrzusza, a byliśmy w obecnym okresie wykonywane sposoby na pęcherzu moczowym, z wielkim prawdopodobieństwem można zidentyfikować silne zapalenia pęcherza moczowego. Zainfekowanie układu moczowego u panów jest niezwykle rzadko. Męska anatomia układu moczowego i wartości antyseptyczne wydzieliny stercza efektywnie przeciwdziałają ZUM. Jeśli mężczyzna ma na tę choroba, to w znacznej części etiologią są przeróżnego typu wady anatomiczne. Specjaliści szacują, iż u od 50 do 70% pacjentek, jakie nie są w ciąży, system moczowy wyjaławia się instynktownie, jednak sygnały dyzuryczne potrafią być chociażby przez parę miesięcy. Niejednokrotnie spotykanymi środkami, które kojarzy się przy zapaleniu pęcherza, są fluorochinolony i trimetoprim-sulfametoksazol, wykorzystywane w kilkudniowej kuracji. Nitrofurantoinę składa się minimum 7 dni, by środek mógł żyć w całości skuteczny.

Nie lekceważ symptomów

Mnóstwo osób, u których pojawiają się problemy przy oddawaniu moczu, bagatelizuje tenże kłopot, pozwalając na samoistne jego wyleczenie. Niestety, że nie zadbamy dobrze o system moczowy, konsekwencje potrafią być bardzo szkodliwe dla zdrowia. Niejednokrotnie (ok. 90 procent wypadków) etiologią zakażeń dolnych dróg moczowych jest bakteria Escherichia coli, odmiennie nazywana pałeczką kałową, bo niejednokrotnie żyje w jelicie grubym. Taka bakteria szybko może przedostać się do cewki moczowej, a potem do pęcherza moczowego (zapalenie pęcherza jest najpopularniejszą dolegliwością układu moczowego). Naturalne procesy obronne zwykle blokują przedostanie się bakterii dalej, czasem zdarza się natomiast, iż wędrują one aż do nerek.

Leczenie choroby dróg moczowych

Odpowiedni mocz winien być barwę słomkową. Gdy system moczowy został zainfekowany mocz może być mętny, może pojawiać się w nim krew. Badanie moczu najlepiej wykonywać raz w roku, a w wypadku ciąży – raz w miesiącu. Im wcześniej zacznie się leczenie, tym wyższe możliwości na dobre oraz duże wyleczenie. Zaniedbane zakażenia dróg moczowych potrafią wejść w stan ciągły. Wtedy leczenie będzie niezwykle trudniejsze. Choroby dróg moczowych leczy się antybiotykami. Wcześniej wykonywa się antybiogram, który umożliwia dowiedzieć się która bakteria na który antybiotyk będzie wrażliwa. Leczenie niejednokrotnie wymaga bycia w łóżku oraz częstego wydalania moczu.

Alergia wziewna u dzieci pojawia się niejednokrotnie pomiędzy innym a trzecim rokiem życia, choć bywa diagnozowana także u starszych dzieci. Nadwrażliwość wziewną u dzieci należy leczyć, ponieważ zaniedbana może iść do astmy. Jakie są etiologie, sygnały, leczenie nadwrażliwości wziewnej u dzieci? Alergia wziewna u dzieci u może stanowić niezwykle ważne konsekwencje, ponieważ nieleczona może iść do astmy – część lekarzy uważa ją chociażby za jeden z pierwszych symptomów astmy. Jakie są etiologie, sygnały, leczenie nadwrażliwości wziewnej u dzieci?

Alergia wziewna u dzieci: typy alergenów

Alergeny wziewne można rozdzielić na:

1. zewnątrzpochodne (także nazywane jako sezonowe) czyli te, z którymi dziecko styka się na dworze – pyłki roślin (np. traw, drzew, pewne gatunki pleśni),

2. wewnątrzpochodne (także nazywane jako całoroczne) czyli te, z którymi dziecko styka się w domu – alergeny kurzu domowego, zwierząt (np. karaluchów, psa, kota, świnki morskiej, myszy, królika), pleśni i lateks.

Alergia wziewna u dzieci: etiologie

Nadwrażliwość wziewną wywołują niewidoczne gołym okiem, unoszące się w powietrzu cząstki, które łącząc się z błonami śluzowymi powodują reakcję alergiczną. Nadwrażliwość wziewną potrafią skutkować:

1. pyłki roślin wiatropylnych (drzewa, trawy, chwasty),

2. roztocza kurzu domowego (mikroskopijne pajęczaki, które lubią nieodkurzane dywany, niewietrzoną pościel, nieprane zasłony i różne gorące oraz wilgotne miejsca w domu,

3. zarodniki grzybów oraz pleśni (są w powietrzu jesienią, w budynku w ciągu mrozów),

4. sierść zwierząt (niejednokrotnie kota, psa, konia),

5. wełna,

6. pierze.

Sygnały nadwrażliwości wziewnej u dzieci

Jest niezwykle wiele symptomów towarzyszących nadwrażliwości wziewnej wśród dzieci. Są one w szczególności uzależnione z tego na co dane dziecko ma alergie, jaka substancja ją powoduje a co wchodzi w sklep danego alergenu.

Najczęstszymi sygnałami nadwrażliwości wziewnej wśród dzieci jest:

– katar,

– podrażnienie oczu,

– kichanie,

– trudności w oddychaniu,

– znamienny zacisk gardła,

– kaszel oraz różne.

Sygnały nadwrażliwości wziewnej u dzieci potrafią się zwiększać czy minimalizować w współzależności od pory roku oraz poziomu stężenia alergenu w powietrzu.

Alergia wziewna u dzieci a alergia krzyżowa

Alergia wziewna u dzieci może powodować alergie krzyżowe – dziecko uczulone np. na pyłki brzozy może reagować uczuleniem na alergeny pokarmowe (np. jabłka).

Alergia wziewna u dzieci: leczenie

Leczenie nadwrażliwości wziewnej u dzieci należy podjąć od udania się do specjalisty alergologa jaki w specjalny sposób dokona zdiagnozowania oraz postawi ostateczna diagnozę. Być że w tym celu zaleci przeprowadzenie badań czy testów uczuleniowych.

Alergia wziewna u dzieci nie jest uleczalna. Do dzisiaj dnia nie wynaleziono na nią lekarstwa, jest tylko realna możliwość łagodzenia czy minimalizowania symptomów jej towarzyszących. Specjaliści praktykują również wykorzystywanie preparatów antyhistaminowych i preparatów na podstawie sterydów które że nie są pozbawione efektów ubocznych dla dzieci.

W leczeniu wśród najmniejszych chorych wykorzystuje się immunoterapię. Zabieg tenże wykorzystywany jest w celu zminimalizowania wrażliwości na konkretny alergen powodujący niepokojące sygnały.

W wypadku alergii wziewnych wśród dzieci dopuszcza się również wykorzystywanie zastrzyków przeciwalergicznych.

Polecane jest by możliwie jak niejednokrotnie wietrzyć pomieszczenia zamknięte tak by w dużym stopniu pozbyć się alergenów wywołujących alergie wziewną u dziecka. Wyeliminowanie przedmiotów jakie potrafią być źródło czy pośrednio przyczyniać się do wzrostu innych form życia wywołujących nadwrażliwość u dziecka. Do przedmiotów takich możemy zakwalifikować dywany, wykładzin dywanowe, zasłony, liczne zabawki. Alergie wziewna na roztocza u dziecka można zmniejszyć przez zakup specjalnych pościeli syntetycznych których nie tolerują roztocza. W wypadku alergii wziewnej dziecka na pyłki poleca się odcięcie dopływu świeżego powietrza w pokoju w którym ono jest przynajmniej w czasie nadmiernego pylenia. Dzieci to bardzo bezbronna część chorych. Niestety oprócz nadwrażliwości wziewnych, pokarmowych są również uczulenia na jad np. owadów. Niejednokrotnie ugryzienie osy, pszczoły lub trzmiela może powodować za sobą niezwykle ogromne w skutkach konsekwencje. Powstający obrzęk czy zasinienie w współzależności od miejsca ukąszenia potrafią skończyć się chociażby zgonem. Czasem u dzieci pojawiają się tak nazywane reakcje krzyżowe. Znaczy to że dziecko jakie jest uczulone na pyłki może doświadczyć reakcji alergicznej po spożyciu jabłka, bo jest ono w sobie białko podobne do tego nowego w pyłku. Jeszcze częściej obserwowane jest uczulenie najmłodszej grupy chorych na środki, antybiotyki. Zdarza się że alergia może zostać stworzona przez środek profilaktyczny, zalecany np. w aptekach. Do popularnych alergenów należą także chemikalia znajdujące się w kosmetykach oraz materiałach do prania. Kontakt z nimi może spowodować swędzącą wysypkę u dziecka.

Alergia wziewna u dzieci: szczepionki podjęzykowe

Szczepionki podjęzykowe, w formie pigułek lub kropli, są obecnie najnowocześniejszą dostępną formą leczenia nadwrażliwości u dzieci od 5. roku życia. Odczulanie podjęzykowe jest formą odczulania, której efektywność oraz bezpieczeństwo zostały potwierdzone klinicznie.

Świat się rozwija oraz nieustannie pędzi do przodu. Żyje nam się łatwiej, wygodniej, choć są tego konsekwencje. Jedną z nich jest alergia, która jest już miana za dolegliwość cywilizacyjną. W czasu dziesięcioleci ilość dzieci, cierpiących na astmę oraz katar alergiczny uległa podwojeniu. Naukowcy szacują, iż do 2020 rok, ilość pacjentów na nadwrażliwość będzie równa liczbie ludzi zdrowych.

Czym jest astma oskrzelowa?

Astma oskrzelowa to dolegliwość zapalna dróg oddechowych.

Jakie są sygnały astmy u dzieci?

Sygnały tej dolegliwości są uzależnione od poziomu powstawania. A rozróżniamy ich cztery.

STOPIEŃ Oraz (ASTMA ŁAGODNA, EPIZODYCZNA):

•Sygnały występują rzadziej aniżeli raz w tygodniu, a w nocy duszności przeszkadzają niezwykle rzadko.

•Zaostrzenia są przejściowe (trwają kilka godzin).

•Pomiędzy epizodami zaostrzeniowymi, sygnały właściwie nie występują.

STOPIEŃ II (ASTMA ŁAGODNA PRZEWLEKŁA):

•Sygnały nie występują systematycznie, jednak częściej aniżeli raz w tygodniu.

•Atak astmy może zaburzać sen i normalne działanie.

•Sygnały w nocy zdarzają się minimum 2 razy w miesiąc.

STOPIEŃ III (ASTMA UMIARKOWANA, PRZEWLEKŁA):

•Sygnały dolegliwości występują każdego dnia.

•Schorzenia snu i ataki duszności nocnej częściej aniżeli raz na tydzień.

•Potrzebne jest mienie z preparatów, by umożliwić normalne aktywności.

STOPIEŃ IV (ASTMA PRZEWLEKŁA, CIĘŻKA):

•Duszność jest ciągła, powszechnie są ataki duszności nocnej.

•Pacjent musi ograniczyć swoją aktywność ruchową.

Dolegliwość ta jest nie bez znaczenia dla jakości życia. Także generuje koszty dla chorych. Jeszcze częściej zgłaszane są symptomów astmy oskrzelowej u dzieci. Znaczy to, iż w przyszłości część społeczeństwa będzie borykać się z ową dolegliwością.

Jak powszechnie występuje astma?

Wedle Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na astmę choruje ponad 300 mln ludzi na świecie, a w społeczności dzieci jest to niejednokrotnie będąca dolegliwość przewlekła. W Polsce na astmę choruje więcej dzieci aniżeli dorosłych. Kwestionariuszowe analizowania epidemiologiczne z dwóch miejskich ośrodków (Kraków, Poznań) wykonane w odstępie 7 lat pokazują, iż na astmę choruje 5–7% dzieci. Uczy się, iż rocznie nowe rozpoznanie astmy składa się u 0,3% do 0,5% dzieci oraz młodzieży. W wieku przedszkolnym astma częściej występuje u chłopców, później te proporcje się zmieniają oraz po czasie dojrzewania astma jest częstsza u dziewczynek. U nastolatków sygnały astmy potrafią ustąpić, a potem powrócić w wieku dorosłym.

Co robić w razie nastąpienia symptomów astmy?

Gdy u Twojego dziecka, u którego wcześniej nie rozpoznano astmy, występują pewne czy wszystkie wymienione powyżej sygnały oraz podejrzewasz, iż potrafi ono cierpieć na astmę, udaj się z nim do lekarza czy specjalisty rodzinnego. Jeśli specjalista uzna, iż diagnostyka w zakresie astmy jest konieczna, skieruje Twoje dziecko do lekarza alergologa czy pulmonologa. Jeśli u Twojego dziecka wystąpią znaczne trudności z oddychaniem wezwij pogotowie ratunkowe. Jeśli u dziecka rozpoznano astmę oraz doszło u niego do nasilenia symptomów dolegliwości, postępuj wedle poniższego schematu. W takiej sytuacji z wiarą w budynku znajdują sie środki stosowane wziewnie, które oddziałują rozszerzająco na oskrzela (tzw. środek rozkurczowy, np. salbutamol).

1.Podaj dziecku 1–2 ilości środka rozkurczowego wziewnie.

2.Odczekaj 15–20 minut a w spokoju obserwuj dziecko, lub nastąpiła poprawa w oddychaniu, ewentualnie zapytaj je, lub czuje się lepiej oraz lub łatwiej się mu oddycha.

3.Jeśli wedle Ciebie oraz dziecka nie ma poprawy po 20 minutach, podaj kolejne 2 ilości środka rozkurczowego oraz ponownie obserwuj dziecko.

4.W przeciągu godziny możesz dać dziecku 3 razy po 2 ilości środka rozkurczowego w odstępach 20-minutowych.

5.Jeśli po godzinie nie ma poprawy – wezwij pogotowie. Do czasu przyjazdu karetki podawaj dziecku co 20 minut po jednej ilości środka rozkurczowego.

6.Jeśli jednak wystąpiła poprawa, Twoje dziecko czuje się dobrze, może swobodnie oddychać, sygnały napadu astmy ustąpiły – zdecydowanie porozum się z specjalistą prowadzącym w przeciągu najbliższych 24 godzin w kierunku ustalenia dalszego leczenia.

Które są sposoby leczenia astmy?

Nie ma idealnego środka na astmę, jakim można żeby zupełnie wyleczyć Twoje dziecko. Natomiast za pomocą właściwych preparatów można efektywnie sprawdzać dolegliwość, tak by sygnały nie występowały wcale czy pojawiały się co najwyżej sporadycznie. Przy dobrym leczeniu astmy codzienna aktywność Twojego dziecka nie winna się różnić od aktywności innych zdrowych dzieci. Specjalista prowadzący winien przepisać Twojemu dziecku zasadniczo 2 typy preparatów w inhalatorach podawanych wziewnie: środek zmniejszający sygnały, czyli środek rozszerzający oskrzela (rozkurczowy), powodujący, iż dziecku łatwiej się oddycha; środek kontrolujący astmę (przeciwzapalny), zmniejszający wrażliwość oskrzeli, zapobiegający występowaniu napadów astmy i zmniejszający ryzyko ciężkiego napadu astmy. Środek rozszerzający oskrzela należy stosować zawsze, jeśli wystąpią sygnały astmy. Wówczas należy podać dziecku jedną albo dwie ilości tego środka. Każdy chory z astmą musi być taki środek w domu. Gdy Twoje dziecko musi go dawać więcej aniżeli 2 razy w tygodniu, to oznacza, iż astma jest niewłaściwie kontrolowana oraz należy udać się do specjalisty prowadzącego. Niejednokrotnie inhalator z środkiem rozszerzającym oskrzela ma kolor niebieski.

Przeróżnego typu alergie uważa się już za dolegliwość cywilizacyjną XXI wieku. Uczy się, iż przy dzisiejszym tempie wzrostu tego rodzaju zaburzeń do 2020 r. zrówna się ilość społeczności odpowiedniej z populacją alergików. Wbrew obiegowym opiniom, reakcje uczuleniowe nie są natomiast domeną tylko dzieci oraz młodzieży, jednak dotknąć potrafią także osób dorosłych, a chociażby dojrzałych. Zacznijmy od wyjaśnienia, czym w ogóle jest alergia. Określeniem tym cechuje się nadmierną reakcję organizmu na znajdującą się w miejscu substancję (alergen), która u osób zdrowych nie powoduje żadnych symptomów. Za wytrzymałość organizmu odpowiadają rozmaite komórki oraz przeciwciała, w tym immunoglobuliny klasy E (IgE), które na co dzień bronią organizm przed zagrażającymi mu elementami. Gdy przeciwciała IgE rozpoznają nieszkodliwe alergeny jako niebezpieczne, zapoczątkowują reakcję prowadzącą do uczulenia na nie organizmu. W współzależności od czasu, który upłynął od związku z alergenem a jego liczby, do symptomów nadwrażliwości kwalifikuje się zaczerwienienie oraz świąd skóry, łzawienie oczu, katar lub duszności.

Typy oraz etiologie nadwrażliwości

Alergie potrafią stosować różną formę. Alergia wziewna wytwarzana jest przez substancje znajdujące się do organizmu pacjenta drogą powietrzną, a kwalifikuje się do nich m.in. roztocza, pyłki roślin, zarodniki grzybów pleśniowych lub alergeny zwierzęce. Wśród alergenów pokarmowych znajdują się przede wszystkim jaja kurze, mleko krowie, orzechy, szczególnie orzeszki ziemne, ryby oraz skorupiaki. Możliwe są również alergie krzyżowe, czyli reakcje występujące pomiędzy alergenami wziewnymi oraz pokarmowymi (dla przykładu: osoby uczulone na pyłek brzozy reagują także na alergeny jabłka). Gdy idzie jednak o etiologie nadwrażliwości, na wzrost dolegliwości potrafią oddziaływać takie elementy, jak zanieczyszczenie otoczenia, predyspozycje genetyczne, palenie papierosów (czynne czy bierne), choroby (szczególnie wirusowe) i natężenie alergenów w określonym miejscu.

Alergie u osób dojrzałych

Jeszcze niedawno uważano, iż częstotliwość powstawania chorób uczuleniowych wraz z wiekiem spada. Łączono to m.in. ze spadkiem stężenia przeciwciał IgE i zmniejszeniem odczynowości skóry na testowanie alergenami pokarmowymi i inhalacyjnymi. Jednak mnóstwo badań naukowych dowiodło, iż alergie potrafią dotyczyć także osób starych. Badanie wykonane w Niemczech w latach 2000-2002 na grupie blisko 10 tys. osób między 50. a 70. rokiem życia wykazało, iż atopowe zapalenie skóry występowało o 4,3% z nich, astma oskrzelowa – u 5,5%, zaś alergiczny nieżyt nosa – u 8,3%. Badanie przeprowadzone we Francji dowiodło powstawania alergicznego nieżytu nosa u 15,2% panów i 19,7% kobiet powyżej 65. roku życia (część 352 osób). Badanie wykonane w Polsce w latach 2010-2013 (na grupie 7800 osób starych) dowiodło powstawania:

•astmy oskrzelowej – u 5,9%,

•atopowego zapalenia skóry – u 1,6%,

•alergicznego całorocznego nieżytu nosa – 17,1%,

•alergicznego sezonowego nieżytu nosa – u 12,6%,

•wielopostaciowej dolegliwości atopowej – u 6,4%,

•innych chorób uczuleniowych zależnych od przeciwciał IgE – u 3,7%.

Gdzie poszukiwać pomocy, zanim dostaniesz się do alergologa?

Nadwrażliwość może rozpoznać każdy specjalista podstawowej opieki zdrowotnej (POZ). Najistotniejszy jest problem z pacjentem, czy to, co powiemy lekarzowi. Najczęstszym błędem jest zgłaszanie każdego objawu osobno. Wówczas zapalenie oczu leczy okulista, biegunkę gastrolog itd. Gdy zatem idziemy do specjalisty, zgłaszajmy wszystkie choroby, chociażby te, których nie uznajemy za istotne. Np. u lekarza czy specjalisty POZ powiedzmy o problemach ze snem, swędzeniu nosa, łzawieniu oczu, przewlekłym przeziębieniu – to ułatwi diagnozę. W razie podejrzenia alergii, specjalista POZ winien przepisać podstawowe środki na nadwrażliwość i skierować cię do specjalisty alergologa. Może toż wykonać również każdy specjalista specjalista.

Alergia – diagnoza:

W części wypadków kwalifikacja dolegliwości alergicznej winna być sformułowana po dokładnym przeanalizowaniu zwyczajów życiowych chorego: czasu oraz miejsca nastąpienia symptomów, otoczenia, w którym jest (skład materiałowy materaca, wyposażenie sypialni itp.), zmian w symptomatologii w czasie dnia. Z tej analizy wyciągnąć można wnioski pozwalające wyodrębnić alergen odpowiedzialny za sygnały uczuleniowe. Powszechnie chorzy są na formy mieszane, np. trwały katar alergiczny wywołany roztoczami współwystępujący z formą alergii sezonowej na pyłki. Należy zwracać specjalną uwagę przy rozróżnianiu symptomów, by uniknąć przeoczenia jednego z alergenów, czego konsekwencją potrafią być zalecenia niekompletne czy tylko częściowo skuteczne. Rzadko znajduje się formy mieszane wywołane więcej aniżeli dwoma czy trzema alergenami równocześnie.

Leczenie nadwrażliwości

Leczenie nadwrażliwości za każdym razem winno zostać skonsultowane z specjalistą. Współczesna medycyna oferuje mnóstwo skutecznych preparatów przeciwalergicznych, których wykorzystywanie zależy od typu alergii, jej symptomów oraz nasilenia. Są to zwykle substancje stosowane miejscowo – na skórę, donosowo, wziewnie lub do worka spojówkowego. W postaciach silnego zaostrzenia dolegliwości specjalista może zadecydować o stosowaniu preparatów doustnych czy dożylnych. Do różnych rodzajów łagodzenia symptomów i leczenia chorób uczuleniowych kwalifikuje się immunoterapia, płukanie jamy nosowej czy oczu solą fizjologiczną czy wykorzystywanie specjalnych kremów do skóry atopowej.

Kwas moczowy jest to ostatni produkt przemiany puryn w ludzkim systemie. Puryny potrafią czerpać ze spożywanych posiłków, jednak w części natomiast z wnętrza samego człowieka, a dokładnie z kwasów nukleinowych (czyli PODŁOŻA oraz RNA). Podniesione stężenie kwasu moczowego w pierwszej kolejności kojarzy się z dną moczanową, obecnie natomiast wiadomo iż kwas tenże potrafi być markerem wielu schorzeń, a dna moczanowa to tylko symptom jego nadmiaru.

Skąd ma się w organizmie człowieka kwas moczowy?

Kwas moczowy w części wydalany jest z organizmu przez nerki, czyli z moczem. Reszta usuwana jest przez przewód pokarmowy. W razie np. niewydajności nerek udział przewodu pokarmowego w eliminacji kwasu moczowego narasta. Jak w wypadku każdej substancji stężenie kwasu moczowego zależy od nasilenia jego prac w systemie (oraz ewentualnie liczby dostarczanej w diecie) i od sprawności procesów eliminujących. Zaburzenie stabilności pomiędzy tymi procesami powoduje odchylenia od normy w stężeniu kwasu moczowego. Odpowiednie stężenie kwasu moczowego we krwi waha się pomiędzy 6,4 a 6,8 mg/dl. Do podniesienia jego stężenia czyli do hiperurykemii może doprowadzić czy zbytnia jego produkcja lub spożycie czy niesprawne wydalanie.

Schorzenia wydalania kwasu moczowego

Wydalanie kwasu moczowego przez nerki odbywa się w paru etapach, wpierw kwas podlega filtracji kłębuszkowej, potem jest także resorbowany (wchłaniany zwrotnie w kanalikach nerkowych) oraz znowu wydzielany do światła kanalika. Zaburzenie jednego z tychże procesów rzutuje na natężenie kwasu moczowego we krwi. Wszystkie wady w pracy nerek, czyli dolegliwości prowadzące do niewydajności nerek wywołują zaburzone usuwanie kwasu moczowego (oczywiście również wielu innych substancji) z organizmu prowadząc do hiperurykemii. Także dolegliwości w czasie których dostrzega się kwasicę (np. w niewyrównanej cukrzycy lub u osób niedożywionych) upośledzają wydzielanie kwasu moczowego do kanalika nerkowego, przez co składa się on w systemie. Leczenie niektórymi środkami moczopędnymi lub moczówka prosta wywołują nadmierną resorbcję zwrotną w kanalikach nerkowych przez co kwasu moczowego we krwi jest bardzo.

Zbytnia produkcja kwasu moczowego

Zbytnia produkcja relatywnie doprowadza do hiperurykemii Nadmiar kwasu moczowego może wynikać:

z etiologii egzogennych – czyli za wiele dostarczane jest go w diecie,

endogennych – nadmiar wynika z wytwórczości własnej organizmu.

Najrzadszymi kłopotami są różnorakie bloki enzymatyczne na szlaku skomplikowanych przemian biochemicznych, które skutkują składaniem się kwasu moczowego w systemie.

Częstszą endogenną etiologią nadmiaru kwasu moczowego jest nasilone namnażanie oraz rozpad komórek (w czasu chorób nowotworowych np. białaczek, wskutek działania chemioterapii lub w wyniku rozpadu mięśni np. po urazie zmiażdżeniowym, nadmiernym wysiłku lub w czasu chorób niszczących tkankę mięśniową poprzecznie prążkowaną).

Hiperurykemia może pojawić się również po spożyciu nadmiernej liczby alkoholu.

Sygnały hiperurykemii

Sygnały nadmiaru kwasu moczowego opisywane są jako dna moczanowa. Co interesujące nie u każdej osoby z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego we krwi pojawią się sygnały. Dokładne etiologie tego stanu rzeczy nie są dobrze znane, najpewniejszy jest wkład predyspozycji genetycznych.

Dna moczanowa (artretyzm) okazuje się zwłaszcza chorobami stawowymi i ze strony nerek. Sygnały stawowe niejednokrotnie dotyczą stawów w strefie palucha stopy, rzadziej np. stawu kolanowego lub innych. Zajęty staw w ostrej fazie jest bardzo bolesny, zaczerwieniony, obrzęknięty, skóra w tej strony jest bardzo ucieplona, ograniczona jest też elastyczność w stawie. W fazie długotrwałej dolegliwości potrafią pojawiać się tzw. guzki dnawe, które lokalizują się pomiędzy innymi w strefach stawów. Przewlekle rozwijający się nadmiar kwasu moczowego we krwi może wywołać trwałe zniszczenia stawowe.

Drugim po układzie kostno-stawowym bardzo poszkodowanym przez kwas moczowy systemem jest system moczowy a konkretnie nerki. Składające się kamienie moczanowe są etiologią kamicy – sygnały zależą od rozmiaru oraz umiejscowienia kamieni, może więc być krwiomocz czy krwinkomocz, uciski strefie lędźwiowej, uciski brzucha, strefie pachwinowej, wymioty, mdłości, temperatura. Ciągły mechanizm może doprowadzić do trwałego zniszczenia nerek.

Diagnostyka oraz leczenie hiperurykemii

Podstawowym badaniem jest tak ocena stężenia kwasu moczowego we krwi. Jednak poszukiwanie etiologii jego podwyższenia obejmuje parę ważnych badań krwi jak morfologia krwi obwodowej, stężenie mocznika oraz kreatyniny, elektrolitów, glukozy, wapnia, ocena stabilności kwasowo-zasadowej, stężenie hormonów tarczycy. Potrzebne są również analizowania moczu jak np. dobowa zbiórka moczu, ocena klirensu kreatyniny oraz wydalania kwasu moczowego. W razie choroby stawowych niezbędne potrafią być analizowania obrazowe lub badanie płynu stawowego, a w wypadku podejrzenia kamicy moczowej potrzebne jest USG układu moczowego. Leczenie hiperurykemii zależy od fazy dolegliwości. Osoby z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego jednak bezobjawowi wystarczy, iż będą doprowadzać odpowiedni styl życia oraz ograniczą spożycie artykułów bogatych w puryny. Silny napad dny wymaga postępowania przeciwbólowego oraz przeciwzapalnego.

Kolka nerkowa to pierwszy, charakterystyczny symptom kamicy nerkowej. Przy napadzie kolki nerkowej pojawia się jeden z silniejszych bólów, jakiego nie są w stanie złagodzić tradycyjne środki przeciwbólowe. Jakie są etiologie kolki nerkowej? Jak zidentyfikować jej sygnały? Jak jest jej leczenie? Jak zapobiec kolejnym napadom? Kolka nerkowa pojawia się, jeśli następuje nagły wzrost ciśnienia w górnych drogach moczowych, wywołany zalegającym oraz wzbierającym moczem. Stan tenże jest konsekwencją zatkania moczowodu przez kamień moczowy. Kolka nerkowa to czas, jakim prezentowany jest dobry, nagły ucisk charakterystyczny dla kamicy nerkowej. Pojawia się, jeśli kamienie nerkowe blokują odpływ moczu z nerek. Jak leczyć kolkę nerkową oraz co wykonać w przypadku nagłego bólu?

Sygnały kolki nerkowej

Pierwszym symptomem kolki nerkowej jest dobry, promieniujący ucisk. Spowodowany jest przez przemieszczający się drogami moczowymi kamień, który blokuje odpowiednie odprowadzanie moczu. Ucisk zazwyczaj zaczyna się w boku, w strefie lędźwiowej, a potem promieniuje w dół (na brzuch, pachwiny) czy w górę (na łopatki). Poza szybkim oraz intensywnym uciskiem cierpiący skarżą się także na wymioty oraz mdłości, wzdęcia brzucha, parcie na pęcherz oraz potrzebę częstego wydalania moczu. Przy kolce nerkowej może się także pojawić temperatura, co jest sygnałem, iż mamy do czynienia ze stanem zapalnym w drogach moczowych.

Pierwsza pomoc przy kolce nerkowej

Co wykonać, jeśli nadejdzie atak kolki nerkowej? Zanim udamy się do specjalisty, możemy próbować złagodzić nieprzyjemne choroby. Ulgę przyniosą środki znieczulające oraz rozkurczowe. Do bolesnego miejsca można przyłożyć termofor, bo uwalniające się ciepło obniża ucisk. Nie chodzi natomiast leżeć, a raczej chodzić – dzięki temu kamień będzie mógł się przemieszczać moczowodem w dół do pęcherza. Gdy u pacjenta występuje zwiększona gorączka i dreszcze, można wykorzystać środek przeciwgorączkowy. W okresie napadu kolki nerkowej należy pić chociażby 3–4 litry płynów dziennie, by „wypłukać” kamień, czyli ułatwić mu przekładanie się. Niejednokrotnie atak kolki nerkowej to efekt małego kamienia nerkowego, a ucisk mija po paru dniach. Gdy natomiast choroby nie znikają oraz prowadzą im różne sygnały (krwiomocz, temperatura), to należy pilnie zgłosić się do specjalisty.

Leczenie kolki nerkowej

Gdy chory zgłasza się na izbę przyjęć z niezwykle dużym, promieniującym uciskiem, specjalista że mu dać mocne środki przeciwbólowe dożylnie. A w wypadku kolki nerkowej najistotniejsze jest leczenie etiologii, a nie symptomów, np. bólu. Specjalista musi określić wielkość i położenie kamieni. W tym celu wykonywane jest prześwietlenie (RTG) jamy brzusznej, badanie ultrasonograficzne (USG) czy tomografia komputerowa (TK). Analiza wyników badań pozwoli lekarzowi dobrać prawidłową formę leczenia. Gdy kamienie są małe, zazwyczaj należy po prostu zwiększyć ilość przyjmowanych płynów oraz zmienić dietę. W wypadku wielkich kamieni nerkowych potrzebne może się okazać leczenie chirurgiczne.

Zabiegowe formy leczenia kolki nerkowej

Jakie zabiegi zajmuje się w leczeniu kolki nerkowej? Powszechnie stosowaną formą jest rozbijanie kamieni nerkowych przy użyciu fali, czyli tzw. ESWL. Gdy kamień blokujący drogi moczowe jest wielki, można go rozbić przez wprowadzenie nefroskopu. Specjalista rozbija w tenże sposób kamień na mniejsze porcji a je usuwa. Kamienie z moczowodu można zlikwidować także przez ureterorenoskopię. Kolka nerkowa składa się z chorobami, które niezwykle utrudniają codzienną aktywność. Gdy po przyjęciu leków znieczulających oraz rozkurczowych ucisk nie mija, i inne sygnały się nasilają, należy jak najszybciej zgłosić się do specjalisty. Leczenie chirurgiczne nie jest przydatne we każdych wypadkach – powszechnie wystarczy stosowanie środków farmakologicznych, wielkiej liczby płynów oraz zachowywanie kuracji.

Profilaktyka kamicy nerkowej

Co wykonać, by uniknąć bólu połączonego z kamicą nerkową oraz atakiem kolki nerkowej? Najlepszym sposobem jest profilaktyka tej dolegliwości. Urolodzy zwłaszcza zalecają spożywanie wielkiej liczby płynów, zdrowy tryb życia, a czasem wspomaganie się farmakologią (gdy pacjent np. był już leczony na kamicę nerkową). Poleca się dzienne spożycie czystej, niefiltrowanej wody na poziomie dwóch litrów. Dobrze jest wypić szklankę przed snem, a chociażby w nocy, gdy wstaniemy w celu oddania moczu. Dodatkowym elementem profilaktyki złogów w nerkach jest zmniejszenie spożycia mięsa (także chociażby ryb, gdy są jedzone w wielkich dawkach), ponieważ jest źródłem substancji zakwaszających mocz, które ułatwiają występowanie kamieni moczowych. Niezwykle ważne jest zmniejszenie spożycia soli, ponieważ zamknięty w niej sód sprawia wydalanie z moczem wapnia, a z niego wiążą się kamienie nerkowe wywołujące atak kolki nerkowej. Większa liczba ruchu, zbilansowana dieta oraz właściwe nawadnianie organizmu (zwłaszcza u osób, u których kamica nerkowa występowała rodzinnie) sprawią, iż profilaktyka kamicy nerkowej będzie w wielkim stopniu skuteczna. Jeśli jednak dolegliwość pojawi się to będzie mieć łagodniejszy rozwój.

To, lub zachorujemy na grypę zależy od wielu elementów – właściwości wirusa, wieku chorego, statusu odpornościowego, palenia tytoniu, współwystępowania innych chorób, wydolności, ciąży, kuracji itd. Szczepienia, zwłaszcza dla osób z grupy ryzyka, winnym być oferowane chociażby w wypadku stwierdzenia mniejszej ilości zachorowań na grypę (1). Lub warto się szczepić? Jak również gdy to robić?

Grypa to wirusowa dolegliwość zakaźna. Wirus grypy rozprzestrzenia się przez wdychanie mikroskopijnych wydzielin z dróg oddechowych w czasie bezpośredniego kontaktu z osobą zarażoną. Najwyższy poziom zakaźności przypada na okres, gdy pacjent wykazuje objawowy czas choroby.

Rozwój kliniczny grypy wirusowej

Grypa wirusowa zakaża komórki nabłonkowe jamy nosowo-gardłowej. Później replikuje się w celach rzęskowych układu oddechowego – powoduje martwicę tychże cel oraz martwicę komórek kubkowych błony śluzowej w efekcie czego część komórek ulega złuszczeniu. Kolejnym krokiem jest obnażenie błony śluzowej dróg oddechowych i inwazji patogenów bakteryjnych. Wówczas pojawiają się powikłania pogrypowe i czasowe upośledzenie odporności komórkowej.

Grypa ma rozwój szybki oraz wyróżnia się dużą zakaźnością. Sygnały:

• ogólne – złe usposobienie (odczucie ogólnego rozbicia), dreszcze, przeczulica skóry, gorączka ciała powyżej 37,8°C,
• ze strony układu oddechowego – surowicza wydzielina z nosa, ucisk gardła, chrypka, uciski w klatce piersiowej, suchy “szczekający” kaszel prowokujący mdłości,
• ze strony innych systemów – ucisk głowy, brak łaknienia, uciski mięśniowe, zawroty głowy, laksacja, uciski brzucha, wymioty oraz mdłości, senność czy ospałość (występuje u blisko 50% dzieci poniżej 4 roku życia, jednak tylko u 10% dzieci w wieku między 5-14 rokiem życia),
• żołądkowo-jelitowe – wymioty oraz mdłości, są z mniejszą częstotliwością u dorosłych, i są niezwykle popularne u dzieci.

Grypa w Polsce

Grypa w Polsce jest bardzo popularną dolegliwością. Największa zachorowalność jest na od października do kwietnia, a sezon epidemiczny trwa od października do września bieżącego roku. W współzależności od sezonu epidemicznego w Polsce notuje się od kilkuset tysięcy do paru milionów zachorowań oraz podejrzeń zachorowań na grypę. Szczyt zachorowań w swym kraju to czas pomiędzy styczniem a marcem. Podaje się, iż dane zachorowań na grypę w Polsce są niedoszacowane, jednak zgodnie z informacjami Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego oraz Państwowego Zakładu Czystości w czasie 2016/2017 odnotowano rekordową ilość zachorowań na chorobę oraz dolegliwości grypopodobne. Zachorowało 3 793 770 osób, czyli o 25% dużo aniżeli analogicznym czasie poprzedniego sezonu grypowego, gdy odnotowano 3 070 082 przypadki zachorowań. Na chorobę oraz powikłania zmarły w czasie 2016/2017 24 osoby. Dominującym szczepem wirusa choroby był szczep A(H3N2) (2).

Szczepionka na grypę – zalecenia WHO

Specjaliści są zgodni, iż szczepionka na grypę to ważna forma w ochronie oraz władzy tej dolegliwości. Wedle WHO poleca się szczepić osób zwłaszcza narażone na nastąpienia powikłań grypy:

• zdrowe dzieci, które w czasie epidemicznym będą w wieku od 6 do 23 miesiąca życia,
• dzieci do 6 miesiąca bycia z grupy podwyższonego ryzyka
• osoby w wieku od 2 do 49 lat z grupy podwyższonego ryzyka
• osoby w wieku po 50. roku życia, ponieważ w tej grupie zdecydowanie rozwija się ilość osób należących do grup podwyższonego ryzyka,
• dorośli oraz dzieci cierpiący na długotrwałe dolegliwości układu sercowo-naczyniowego czy oddechowego,
• dzieci oraz młodzież (od 6 miesiąca bycia do 18 lat) (1).

Należy pamiętać, iż wirus choroby jest niezwykle zmienny. Więc skład szczepionek jest zmieniany każdego roku. To sprawia, iż coroczne szczepienie jest potrzebą, zwłaszcza w kategoriach podwyższonego ryzyka.

Którą efektywność ma szczepionka przeciwko grypie?

Efektywność szczepionki na grypę determinowana jest w wielkiej ilości czasem zaszczepienia. Najlepiej jest dać ją w stanie jesienno-zimowym (w strefie września), czyli przed rozpoczęciem sezonu grypowego. Znaczenie ma także wiek – efektywność jest niższa u dzieci do 2 roku życia oraz osób powyżej 65 lat i stan zdrowia. Wytrzymałość jest z każdym rokiem szczepienia. Wielkie znaczenie ma się również zgodności krążących w miejscu wirusów z tymi zawartymi w środku. W aptekach można dostać na receptę parę szczepionek dla niemowlęta oraz dorosłych, które istotne są przez jeden sezon. Nie są one refundowane przez NFZ. Koszt jednej ilości szczepionki to blisko 30-50 zł.

Efekty uboczne szczepionki na grypę

W części wypadków szczepionka przeciwko grypie jest tak tolerowana oraz nie powoduje poważnych odczynów. Osoby, jakim podano środek potrafią skarżyć się na sygnały grypopodobne, czyli zmęczenie, temperaturę oraz ucisk mięśni. Pojawić się może bolesność w pomieszczeniu wkłucia. Choroby uczą się w czasie 48 godzin po szczepieniu oraz kierują się do 3 dni. Znikają instynktownie oraz nie potrzebują specjalistycznego leczenia. Niektórzy specjaliści donoszą, iż szczepienia na grypę potrafią skutkować: obrzęk twarzy, spadek odporności, zaburzenie koncentracji, relaksu oraz trawienia, zespół Stevensa-Johnsona, neuropatię, paraliż, biegunki, ucisk brzucha oraz mdłości.