Cellulit stanowi niezaprzeczalny kłopot estetyczny, którego poznanie oraz leczenie jest wyzwaniem współczesnej kosmetologii. Niejednokrotnie spotykany cellulit na brzuchu, stanowi uciążliwą choroba, obniżającą komfort codziennego działania oraz – co natomiast zdarza się rzadko – może generować dyskomfort oraz choroby bólowe. Jest parę rodzajów cellulitu, klasyfikowanych z uwagi na lokalizację powstawania i indywidualną specyfikę. Warto dowiedzieć się, jak zidentyfikować oraz leczyć cellulit w współzależności od jego charakteru oraz etiologii zaistnienia.

Cellulit – etiologie

Jedną z podstawowych etiologii występowania cellulitu są schorzenia hormonalne. Przede wszystkim zwiększona ilość estrogenów („hormony kobiecości”), która powoduje zwiększoną przepuszczalność naczyń krwionośnych oraz limfatycznych. Płyn fizjologiczny przenika wówczas przez delikatne ścianki naczyń oraz wiąże się w przestrzeniach międzykomórkowych. To z kolei powoduje obrzęki, które utrudniają mikrokrążenie w warstwie podskórnej, przez co robi się cellulit na udach. W rezultacie w naczyniach narasta ciśnienie, i więc prowadzi do większej przepuszczalności. Adipocyty łatwo gromadzą zbędne artykuły przemiany materii i tłuszcz oraz dokładnie to sprawia występowanie charakterystycznych nierówności w zakresie skóry z cellulitem. Takie schorzenia a ich efekt w formie cellulitu są liczne w czasie ciąży, menstruacji, karmienia piersią, a również podczas stosowania antykoncepcji. Z różnej strony progesteron (hormon żeński), który powoduje spowolniony przepływ krwi w żyłach, także może iść do zmian w obszarze tkanki łącznej. Jego nacisk powoduje, iż włókna kolagenowe w normalny sposób tracą sprężystość oraz elastyczność, co daje nie tylko cellulit na udach, a również zmniejsza elastyczność skóry.

Cellulit wodny – jak zidentyfikować?

Cellulit stanowi defekt tkanki tłuszczowej, wskutek którego pojawiają się zmiany obrzękowe, włókniste oraz stwardnieniowe. Cechą charakterystyczną tychże zmian skórnych są guzki oraz zgrubienia, specyficzna skórka pomarańczowa i pofałdowanie powierzchni skóry. Nierówności skórne wywołane są obrzmieniem naskórka oraz zwiotczeniem skóry. Dodatkowo ważne w toku rozpoznawania zmian cellulitowych są subiektywne odczucia, zgłaszane przez chorych – powszechnie daje się poczucie ciężkości oraz nadmiernego napięcia, skurcze i mrowienie. Często spotykany jest cellulit w ciąży, mając swoim zasięgiem brzuch, uda oraz pośladki. Spotykany jest też cellulit na ramionach. Są dwie odmiany cellulitu – twardy i miękki. Istotne jest ich skuteczne poznanie oraz wdrożenie efektywnych działań, mających na celu przywrócenie skórze pierwotnej estetyki .

Cellulit wodny a tłuszczowy – na czym polega różnica??

Typ cellulitu uzależniony jest z źródła, na jakim występują zmiany skórne. Cellulit twardy określany jest odmiennie wodnym. Jego poznanie może przysparzać trudność, ponieważ przypomina on bardzo rozbudowaną tkankę mięśniową. Ta metoda cellulitu jest mała oraz bardzo należąca do mięśni. Skóra zajęta cellulitem jest twarda oraz sucha, także zauważalnie niewłaściwie odżywiona oraz potrafią pojawić się na niej także rozstępy. Z kolei cellulit tłuszczowy miękki jest widocznie duży a nie należy do mięśni, może mieć wielkie powierzchnie. W tym wypadku występują fałdy i obrzmienia. Zmiany pozycji ciała generują zmiany w ukształtowaniu powierzchni skóry. Warto podkreślić, iż cellulit miękki uczy się niejednokrotnie ze niewłaściwie leczonej formie cellulitu twardego. Także jest szereg innych formie cellulitu, które potrafią być połączenie wymienionych powyżej zmian skórnych czy być generowane innymi elementami. Wśród innych odmian znajduje się cellulit obrzękowy, mieszany i rzekomy cellulit na nogach, ramionach oraz udach. Popularny składa się również cellulit na pośladkach.

Cellulit tłuszczowy – etiologie oraz profilaktyka

Cellulit powodowany jest wielu elementami, determinującymi występowanie nieestetycznych zmian skórnych. Wśród powodów pojawiania się cellulitu wymienić można:

•predyspozycje genetyczne,

•wiek – zdecydowanie częściej cellulit pojawia się u kobiet w czasie menopauzalnym,

•zwiększona ilość tkanki podskórnej,

•schorzenia hormonalne,

•nadmiar estrogenów, przy jednoczesnym niedoborze progesteronu,

•siedzący styl życia oraz nikła aktywność ruchowa,

•nieodpowiednia dieta – nadmiar spożywanych tłuszczów oraz cukrów.

Leczenie cellulitu uwarunkowane jest często od poziomu zaawansowania zmian skórnych, natomiast zwykle kuracja jest kompleksowa, obejmując: formy mechaniczne w formie specjalistycznych rajstop o optymalizowanym nacisku, które usprawniają krążenie, środki doustne i miejscowe środki kosmetyczne – żele oraz kosmetyki. Kluczem do efektywności podejmowanych działań terapeutycznych jest poprawa mikrokrążenia i odbudowa skóry. Nie bez znaczenia jest też profilaktyka, a zatem zapobieganie tworzeniu zmian skórnych przez unikanie elementów je wywołujących.

Warto pamiętać, iż etiologia cellulitu jest rozległa, podobnie jak jego typy i sposoby leczenia. Z pewnością dobrze jest zapobiegać tworzeniu nieestetycznych zmian skórnych, unikając determinujących je elementów. Cellulit wymaga kuracji, projektowanej przez specjalistów kosmetologii i specjalistów medycyny estetycznej.

Zawał mięśnia sercowego jest pewną z częstych etiologii hospitalizacji we nowej rzeczywistości, niejednokrotnie doprowadza także do śmierci. Stanowi wynik dolegliwości naczyń wieńcowych, wywołanej przez miażdżycę. Jest szereg etiologii, jak także objawów, które pozwolą na stosunkowo wczesne wykrycie ryzyka zawałowego – warto poznać markery zawału oraz dowiedzieć się, jak zidentyfikować sygnały przed zawałem. Dowiedz się więc wszelkich, naprawdę bardzo ciekawych informacji na temat enzymów sercowych.

Mięsień sercowy – specyfika działania oraz procesie zawału

Zawał serca stanowi zniszczenie mięśnia sercowego, powstałe w efekcie niedokrwienia, które może zostać spowodowane różnymi elementami. Niejednokrotnie są to patologie blaszki miażdżycowej – pęknięcia, rozwarstwienia i owrzodzenia (3). Blaszki miażdżycowe uczą się w czasie miażdżycy oraz generują zwężenie światła tętnic, jak i potęgują występowanie skrzepów oraz zatorów, hamujących swobodny przepływ krwi. Warto zaznaczyć, iż zawał serca winien być podawany jako patologia, następująca stadialnie – może bowiem pojawić się parę epizodów niedokrwienia serca, które powoli prowadzą do martwicy fragmentu mięśnia sercowego. Niedokrwiony oraz niedotleniony mięsień sercowy podatny jest na zmiany metabolizmu, formy oraz pracy. Brak tlenu hamuje wytwarzanie energii, wskutek czego przemiany metaboliczne generują zmiany w stężeniach pewnych substancji. Zawał to sama z formie dolegliwości niedokrwiennej, która może zostać wcześnie rozpoznana i efektywnie leczona, dzięki wspomnianym zmianom oraz grającym w ich procesie modyfikacjom w stężeniach najważniejszych enzymów sercowych. W celu zdiagnozowania zawału, niezbędne jest zaistnienie paru komponentów, determinujących rozpoznanie – specjalną funkcję odgrywają enzymy sercowe, których podniesione stężenie, wraz z patologiami w badaniach obrazowych, kreują kliniczny obraz zawału serca.

W jakich wypadkach sprawdza się enzymy sercowe?

Stężenie troponiny oraz CK – MB znajduje się w oparciu o badanie krwi (za zwyczaj niezbędne jest jego powtórzenie). Pierwsze badanie markerów sercowych odbywa się już po przyjęciu chorego z podejrzeniem zawału serca, następne badanie wykonywane jest po upływie 6 godzin. Analizowania te robi się u wszelkich pacjentów uskarżających się na ucisk w klatce piersiowej. Stopień markerów sercowych bada się na zlecenie specjalisty na ogół w realiach szpitalnych. Jest możliwość zrobienia tego pytania w swym laboratorium. Jest to zwłaszcza istotne dla osób, które podejrzewają u siebie przejście tzw. cichego zawału (są to zwykle osoby z grupy ryzyka). Wyniki oznaczenia poziomu enzymów serca same w sobie nie stanowią wartości diagnostycznej. Właśnie w powiązaniu z oceną przez specjalisty stanu klinicznego chorego i po analizie zmian w badaniu EKG. Zawał serca w Polsce spotyka blisko sto tysięcy osób rocznie.

Markery sercowe – które są znaczące w ocenie?

Diagnostyka zawału mięśnia sercowego, jak i ryzyka jego nastąpienia, składa się na weryfikacji obiektywnych wskaźników martwicy. Troponiny sercowe są kluczowymi markerami, które są grupę białek drobnocząsteczkowych, biorących wkład w toku regulacyjnym skurczu mięśni – są one nazywane jako wczesne markery zawału, ponieważ pozwolą na dość szybkie wykrycie chorób w działaniu serca, zanim nastąpi faktyczna martwica. Wśród innych, wczesnych markerów zawałowych wymienia się również mioglobinę, łańcuchy lekkie miozyny, tropromiozynę. Ich rozwój w właściwym okresie od rozpoczęcia ostrego niedokrwienia umożliwia na zdiagnozowanie zawału, co z kolei staje się podstawą wdrożenia właściwej kuracji kardiologicznej. Warto zaznaczyć, iż wykorzystywanie testów troponinowych umożliwia na efektywniejsze rozpoznawanie zawałów serca, co z kolei przyczynia się do podniesienia ilości efektywnie stawianych diagnoz i ma strategiczne znaczenie w życiach profilaktycznych. Jest to istotne znaczenie dla chorych, będących w grupie ryzyka zawałowego, jak także dla osób, u których mimo innych objawów oraz schorzeń, wykryto podwyższenie stężenia tychże markerów. Dzięki tej nowej metodzie diagnozy, chorzy z dolegliwością niedokrwienną mają nadzieję na efektywne leczenie oraz wczesną reakcję terapeutyczną.

Badanie biochemiczne krwi – skuteczna wczesna diagnostyka

Można więc uznać, iż badanie krwi, w którym weryfikowany jest stopień troponin jako efektywnych markerów zawału, stanowi podstawę diagnostyki zawału serca. Inne markery laboratoryjne, znaczące w ocenie dolegliwości niedokrwiennej serca to sygnały metaboliczne – cukrzyca oraz prowadząca jej insulinooporność, niedotlenienia, zapalenia, schorzenia krzepnięcia, dysfunkcje nerek i dolegliwości autoimmunologiczne. W czasu wymienionych schorzeń pojawiają się symptomatyczne wskaźniki, które potrafią zostać znalezione przez czułe teksty diagnostyczne. To idzie na wczesne postawienie diagnozy, określenie potencjalnego ryzyka zawału i wdrożenie preparatów zapobiegających ostremu niedokrwieniu.

Stres jest nieodłącznym elementem życia. Może być również pozytywny nacisk na nasze działanie, jak i negatywny. Zwłaszcza niekorzystnie wpływa na nas długotrwałe rozciągnięcie. Wtedy dochodzi do wytwórczości kortyzolu, uznanego za hormon lęku. Jak walczyć ze stresem, w jaki sposób można obniżyć stopień kortyzolu oraz jaki zamierza on pomysł na nasz organizm?

Czym jest stres?

Stres wtóruje nam każdego dnia. Może oddziaływać mobilizująco oraz pobudzać nas do działania następnych wyzwań oraz aktywności. Jak jeszcze może oddziaływać destrukcyjnie na nasz organizm oraz spowodować spore spustoszenie, paraliżując normalne działanie. Jego źródeł możemy wybierać w czynnikach fizycznych oraz psychicznych, do których zaliczamy ucisk, urazy, traumatyczne przeżycia, stany lękowe.

Długotrwały stres może iść do:

•wrzodów żołądka,

•astmy,

•zespołu chronicznego osłabienia,

•migren,

•wrzodów dwunastnicy.

Hormon kortyzol

Kortyzol zaliczany jest do hormonów steroidowych. Produkowany jest w korze nadnerczy oraz płaci za wzmocnienie stężenia glukozy we krwi w sytuacjach stresowych, wywołanych pomiędzy innymi głodem, wysiłkiem fizycznym czy stresem psychicznym. Wytwarzanie kortyzolu regulowane jest przez hormon przysadkowy (adrenokortykotropinę- ACTH). Największe natężenie kortyzolu w systemie notuje się rano, zaś najniższe o północy. Norma w godzinach porannych sięga 7–25 µg/dl, zaś wieczorem: 2–9 µg/dl.

Podwyższony kortyzol

Wzmocnienie stężenia kortyzolu we krwi że być wywołane dolegliwościami organicznymi, wśród których należy wymienić zespół Cushinga, raka tarczycy, płuc, gruczolaka czy guza nadnerczy. A może być on także spowodowany stresem, depresją, anoreksją, lub nadmiernym wysiłkiem fizycznym. Kortyzol wpływa na zmniejszenie odporności naszego organizmu, co może doprowadzać do częstszego zapadania na choroby grzybicze, wirusowe lub pasożytnicze. W konsekwencji zbytnie wydzielanie kortyzolu może doprowadzać do groźnych trudności w usuwaniu również chorób zewnętrznych, jak także nowotworów. Także nadmiar kortyzolu we krwi przyspiesza mechanizmy starzenia się organizmu, a również niekorzystnie wpływa na florę bakteryjną jelit.

Jak obniżyć kortyzol?

Na szczęście jest parę dość prostych sposobów na to, by obniżyć stopień tego hormonu.

Po pierwsze, winni dobrze się wysypiać. Schorzenia snu potrafią być etiologią podwyższonego poziomu kortyzolu we krwi. Po drugie, gdy to możliwe unikajmy za dużej oraz długotrwałej pracy fizycznej, która może przyczyniać się do wzmożonej wytwórczości hormonu lęku, jakim jest kortyzol. Po trzecie, stosunkowo skuteczną formą zwalczania nadmiaru kortyzolu jest joga. Umiarkowane, rozciągające ćwiczenia potrafią być korzystny nacisk na zmniejszenie kortyzolu.

Rola kortyzolu w systemie

Kortyzol to glukokortykoidowy hormon, jaki w sumy na sportowy czy emocjonalny stres (zmęczenie) jest tworzony przez korę nadnerczy. Zadaniem kortyzolu w sytuacjach stresowych jest „uspokajające” wpływanie na organizm, tzn. zmuszanie organizmu do tłumienia odpowiedzi immunologicznej oraz zakończenie destrukcyjnego reagowania na temat.

Wyniki, które powoduje kortyzol:

– zwiększa rozpad białka, cukrów oraz tłuszczy;

– wtrąca się w mechanizm budowy struktur białkowych;

– zwiększa metabolizm komórkowy;

– wpływa na ucisk mięśni;

– przyczynia się do zaistnienia syndromu przetrenowania;

– wzmacnia rolę syntetyzowania wątroby;

– oddziałuje na zwężenie naczyń krwionośnych;

– oddziałuje na rozwój ciśnienia tętniczego krwi;

– ma funkcjonowanie przeciwzapalne.

W toku wzrostu wydzielania tego hormonu szybko obniża się synteza białka. Tenże metaboliczny kłopot pojawia się, bo organizm próbuje znaleźć alternatywne źródło energii. Oraz tylko tenże kłopot ma za zadanie rozwiązać kortyzol.

Walka ze stresem

Ważne znaczenie w redukcji lęku w naszym byciu może mieć przede wszystkim samo postrzeganie sytuacji stresowych. Z prowadzonych badań wynika, iż postrzeganie sytuacji stresowej jako pozytywnej, oddziałuje znacząco na ograniczenie negatywnych konsekwencji danego zdarzenia. Pozwala łatwiej je przezwyciężyć. W usuwaniu lęku pomocne potrafią być techniki relaksacyjne, muzykoterapia, która może dać dobre efekty. Jeśli sami nie jesteśmy w stanie poradzić sobie ze stresem w naszym życiu, wtedy warto udać się po specjalistyczną pomoc. Dobrym wyjściem może być psychoterapia indywidualna czy grupowa.

Podsumowanie

Stres wtóruje nam każdego dnia. Może być wartościowy oraz mobilizować nas do działania, jak i negatywny oraz paraliżować. Jednym z niepożądanych następstw lęku jest wytwarzanie przez organizm hormonu lęku, czyli kortyzolu. Że on niekorzystnie oddziaływać na nasze zdrowie oraz efektywnie obniżać wytrzymałość, zwiększać wrażliwość na przeróżnego typu dolegliwości, a również przyspieszać mechanizm starzenia się organizmu. Jest kilka prostych metod na zmniejszenie tego hormonu. Więc również warto się wysypiać, ćwiczyć jogę, a również unikać nadmiernie ciężkiej pracy fizycznej. W redukcji lęku pomocne potrafią być muzykoterapia, techniki relaksacyjne, a również psychoterapia indywidualna czy grupowa.

Polacy piją jeszcze więcej wód butelkowanych. To więc, iż zamieniają się nasze zwyczaje żywieniowe. Nadal natomiast pijemy mniej wody aniżeli mieszkańcy Europy Zachodniej. Jaka woda mineralna jest najlepsza? Od lat 70. XX wieku spożycie wód butelkowanych w Polsce wzrosło 25-krotnie. W ostatnim okresie rozwija się na poziomie ok. 70 dm3 na twarz na rok. Średnia spożycia wód butelkowanych na terenie Unii Europejskiej jest o połowę większa aniżeli w Polsce, choć w swym kraju tradycja “butelkowania” sięga XIV wieku. Polska to państwo o wielkich zasobach wód podziemnych przydatnych dla rozlewnictwa. Są toż wody o niezwykle zróżnicowanym składzie chemicznym – pewne o niespotykanym na skalę światową. Obecnie w Polsce działa ok. 150 rozlewni, które produkują wody: mineralne, źródlane, stołowe oraz medyczne.

Wody mineralne

Cechą dzisiejszego społeczeństwa jest permanentny deficyt biopierwiastków, potrzebnych dla zdrowia oraz normalnego działania organizmu. W organizmach współczesnych Polaków znajduje się stałe braki magnezu, wapnia, jodu lub potasu, co jest wywołane m.in. błędami dietetycznymi i niewłaściwą obróbką technologiczną żywności. Do uzupełniania tychże niedoborów niezwykle dobrze nadają się wody mineralne.

Woda źródlana lub mineralna?

Wybierając na półkach sklepowych wodę butelkowaną pojawia się pytanie lub dobrać wodę źródlaną lub mineralną?

•Woda mineralna – to taka, w jakiej składzie jest co najmniej jeden element mineralny, działający fizjologicznie czy odżywczo na organizm człowieka. To woda profilaktyczno-zdrowotna. By woda mogła być doceniona za mineralną musi spełniać ściśle określone normy co do ilości elementów mineralnych. W pewnych wodach mineralnych jest chociażby do 70 przeróżnego typu elementów, natomiast praktyczne znaczenie ma właściwie tylko dziesięć, które należy uwzględnić przy doborze wody dla potrzeb naszego organizmu.

•Woda źródlana – to woda, która wynika ze złóż podziemnych izolowanych elementów zewnętrznych. Dzięki temu są czyste bakteriologicznie a nie mają szkodliwych elementów. Nie pamiętają w składzie aż tylu elementów mineralnych, co wody mineralne, jednak są lepsze aniżeli woda wodociągowa.

Jakie elementy winna mieć dobra woda mineralna?

Wybierając dobrą wodę mineralną należy zwrócić uwagę na elementy, które są w wodzie w postaci zjonizowanej, dobrze przyswajalnej przez organizm. Są to przede wszystkim (1,2):

•Magnez – przez wielu określany pierwiastkiem życia. Jest elementem wzrostu, regeneruje żywe komórki, przywraca równowagę psychiczną, wzmacnia reakcje obronne organizmu i spowalnia mechanizmy starzenia. Polecane dzienne spożycie dla dorosłych sięga 375 mg.

•Wapń – podstawowy budulec kości oraz zębów. Reguluję przemianę materii oraz jest konieczny do właściwego działania serca oraz aktywności układu mięśniowo-nerwowego. Umożliwia leczenie pewnych procesów zapalnych. Polecane dzienne spożycie dla dorosłych sięga 800 mg.

•Sód – podstawowy element wpływający na gospodarkę wodną ustroju. Jest moderatorem krwi, hamuje odwodnieniu organizmu oraz trzyma równowagę kwasowo-zasadową. Poleca się picie wody mającej w litrze od 200 do 1000 mg sodu oraz od 250 do 1500 mg chlorku.

•Jod – podstawowy element hormonów tarczycy. Reguluje metabolizmu organizmu. Za niska ilość w organizmie może doprowadzać do chorób tarczycy (wole, niedoczynność tarczycy) schorzeń wzrostu płodu i ma zły nacisk na wzrost wewnętrzny oraz sportowy dzieci oraz młodzieży. Polecana dzienna dawka dla dorosłych sięga przeciętnie 150 µg.

Butelkowane wody mineralne (zwłaszcza wody mineralne w szklanych butelkach) stanowią ważne źródło minerałów w diecie człowieka. Spożywanie wód o dużej mineralizacji oraz i właściwej liczby elementów to bardzo odpowiedni lekarstwo na uzupełnienie niedoborów minerałów w systemie człowieka. Należy natomiast pamiętać, by czytać etykiety wód butelkowanych, aby kupować je świadomie oraz dopasowywać skład do naszych potrzeb, bo nielimitowane spożywanie zjonizowanych elementów mineralnych może mieć zgubne efekty zdrowotne .

Mineralna, źródlana, stołowa…

Naturalna woda mineralna ma zapewniony stały – korzystny dla zdrowia – skład chemiczny; ujęcie, z jakiego jest miana musi zawierać określoną nazwę; pochodzi z podziemnych źródeł odizolowanych geologicznie od zanieczyszczeń zewnętrznych; musi mieć zachowane naturalne wartości wody podziemnej i musi być doprowadzana rurociągiem do rozlewni. Do takich wód można zakwalifikować, m.in. Nałęczowiankę, Staropolankę, Kryniczankę i Muszyniakę.

Naturalna woda źródlana musi być pierwotnie czysta; ujęcie, z którego się ją pozyskuje musi zawierać określoną nazwę; pozyskuje się ją ze źródeł podziemnych, których zasoby zostały udokumentowane. Skład chemiczny oraz wartości wody źródlanej potrafią ulegać niewielkim wahaniom w współzależności od sytuacji geologicznej podłoża; dopuszcza się dwukrotnie większą ilość azotanów aniżeli w wypadku wód mineralnych (do 20 mg/l). Do takich wód zaliczamy, np. wodę Żywiec Zdrój, Grodziską oraz wodę Krynica Zdrój.

Woda stołowa znajduje się ją przez zmieszanie wody źródlanej czy wody podziemnej zwykłej (wody pitnej będącej do zaopatrywania ludności) z naturalną wodą mineralną, solami mineralnymi czy innymi składnikami mineralnymi. Przypadkiem takich wód potrafią być Bonaqua czy Helena.

Trudność uzyskania oraz zachowania wzwodu, kiedyś określane impotencją, dzisiaj jest zaburzeniem, jakie można leczyć (1). Przy leczeniu schorzeń erekcji bardzo istotny jest tryb życia oraz dieta. O czym należy pamiętać?

Czym są kłopoty z potencją?

Specjaliści definiują kłopoty z potencją jako trudność czy niezdolność uzyskania oraz zachowania wzwodu członka wystarczającego do satysfakcjonującego odbycia stosunku płciowego. Dodatkowymi sygnałami są: dyskomfort, pogorszenie się relacji z partnerem płciowym. burzeń erekcji nie uważa się za odrębną jednostkę chorobową. Zazwyczaj jest toż symptom różnych chorób czy nieprawidłowego działania organów czy systemów organów – zwłaszcza dotyczące układu sercowo-naczyniowego. Sygnały kłopotów z potencją zazwyczaj narastają powoli oraz łączy się to głównie z nadciśnieniem oraz nadmiarem cholesterolu. Gdy sygnały pojawiają się dosyć szybko, to etiologii znajduje się w czynnikach psychologicznych, np. dużym stresie.

Tryb życia przyczyniający się do kłopotów z erekcją podczas stosunku:

•długie siedzenie, np. przed komputerem,

•palenie tytoniu,

•zbytnie spożycie alkoholu,

•narkotyki (opioidy, marihuana, kokaina),

•otyłość,

•stres oraz przemęczenie.

Słaba erekcja a stres

Ciągłe rozciągnięcie nerwowe jest dzisiaj stałym elementem męskiego życia. Słaba erekcja może wynikać ze lęku oraz osłabienia. Stres powoduje w systemie mężczyzny szereg niekorzystnych zmian oraz negatywnie działa na jego bycie. Zaburza również męskie libido. Długotrwały stres sprawia, iż w ciele mężczyzny zmienia się gospodarka hormonalna. Nieprawidłowe się liczby glikokortykosteroidów, katecholamin oraz prolaktyny. Prolaktyny jest zbyt wiele, a za mało testosteronu, co powoduje obniżeniem płodności oraz spakiem libdo. Ciągły stres to także zbytnia produkcja kortyzolu, który powoduje składanie się dodatkowej tkanki tłuszczowej, a otyłość także doprowadza do spadku sprawności fizycznej.

Jak leczyć impotencję?

Impotencję, chociażby będącą w młodym wieku, można dziś efektywnie leczyć. Popularne są farmakologiczne, psychologiczne oraz operacyjne formy leczenia schorzeń erekcji.

Formy farmakologiczne:

•selektywne oraz odwracalne inhibitory fosfodiesterazy rodzaju 5 (PDE5) – sildenafil, wardenafil, tadalafil,

•inne środki doustne dopasowane w współzależności od oceny procesów występowania schorzeń – trazodon, bupropion, apomorfina, testosteron, bromokryptyna, johimbina,

•iniekcja do ciał jamistych członka (zastrzyków) – alprostadyl (prostaglandyna E1),

•iparaty próżniowe.

Leczenie operacyjne:

•protezowanie członka,

•udrożnienie naczyń członka.

Fizjoterapia:

•ćwiczenia mięśni dna miednicy.

Formy psychologiczne:

•edukacja fizyczna oraz poradnictwo seksualne,

•formy behawioralne oraz treningowe.

Zdrowa dieta

O dobra kondycję organizmu najlepiej zadbać przez zdrową dietę, zgodnie z popularnym przysłowiem „jesteś tym, co jesz”. Niezbędne jest unikanie potraw bogatych w szkodliwe tłuszcze oraz cukry, których wielką liczba można odnaleźć w życiu rodzaju fast food czy artykułach bardzo przetworzonych. Dla zdrowia niezbędne jest samodzielne gotowanie w domu, uwzględnienie w diecie warzyw oraz owoców, a również nabiału, ryb oraz chudego mięsa. W przypadku niskiego libido można od czasu do czasu dodawać potrawy uchodzące za afrodyzjaki, czyli owoce morza (szczególnie ostrygi oraz krewetki), arbuzy, brzoskwinie i imbir lub gałkę muszkatołową. Niezbędne jest również zerwanie z nałogami, szczególnie z paleniem papierosów. Alkohol jest dozwolony, jednak w niewielkich dawkach, najlepiej czerwone wino.

Uprawianie sportu

Innym istotnym elementem, który zwiększa sprawność całego organizmu, a przy tym sprawność fizyczną jest ruch. Uprawianie sportu, szczególnie biegania, pływania czy jazdy na rowerze odmładza organizm oraz usprawnia przepływ krwi, tak istotny dla uzyskania erekcji. Wystarczy blisko jednej godziny trzy razy w tygodniu, by organizm odczuł zmianę. W przypadku, jeśli wymienione wyżej sporty są za obciążające, można rozpocząć od zwykłego spaceru na świeżym powietrzu, najlepiej systematycznie.

Profilaktyka schorzeń erekcji

Choć popularne są dziś skuteczne formy leczenia kłopotów ze wzwodem, to ogromnie istotna jest profilaktyka schorzeń erekcji. Przez to, iż kłopoty z potencją są zazwyczaj sygnałami różnych chorób, należy wyleczyć te dolegliwości czy im zapobiegać. Mężczyzna może usunąć elementy ryzyka, czyli polepszyć swój tryb życia. Zmienić swój sposób żywienia się najlepiej wprowadzając zasady tzw. kuracji śródziemnomorskiej, z ogromną ilością warzyw, przetworów zbożowych, ryb, a małą tłuszczów zwierzęcych oraz czerwonego mięsa. Więcej ruszać się na świeżym powietrzu, ograniczyć picie alkoholu, zupełnie usunąć papierosy oraz narkotyki. Istotna jest te okresowa kontrola zdrowia, walka ze stresem oraz wystarczająca ilość snu. leżność pomiędzy sposobem żywienia się, trybem życia i libido oraz sprawnością fizyczną jest bardzo ważna. Niedobory czy braki pewnych elementów pokarmowych przyczynia się do obniżenia czy utraty pożądania płciowego. Odpowiedni tryb życia, czyli zbilansowana dieta oraz aktywność ruchowa potrafią podnieść libido oraz przyczynić się do zwalczania i zapobiegania kłopotów z erekcją chociażby w młodym wieku.

Karmienie piersią zapewnia dziecku odpowiedni wzrost oraz jest atrakcyjne dla zdrowia. Dzięki karmieniu piersią pomiędzy wami tworzy się również wyjątkowa więź. Jednak karmienie naturalne nie zawsze jest usłane różami. Jest także choroby. Kobiece mleko ma nie tylko elementy odżywcze, potrzebne dla prawidłowego wzrostu dziecka, jednak także przeciwciała oraz różne substancje, które zwiększają wytrzymałość dziecka oraz wspierają jego niedojrzały system odpornościowy. Są toż m.in. limfocyty zwiększające stopień przeciwciał, makrofagi, które niszczą zarazki, i cenna immunoglobulina sekrecyjna SigA, która zabezpiecza malucha przed alergią pokarmową. To więc niemowlęta karmione piersią rzadziej mają kolkę, łapią katar oraz przeziębiają się. Mniej jest wśród nich wypadków zespołu nagłej śmierci łóżeczkowej. Rzadziej zapadają na zapalenia układu oddechowego oraz moczowego lub dolegliwości układu pokarmowego – również w niemowlęctwie, jak również później. Jako nastolatki nie mają kłopotów z próchnicą, mniejsze jest również u nich ryzyko nastąpienia otyłości oraz cukrzycy. Pewne analizowania pokazują, iż dzieci karmione piersią mają większy iloraz inteligencji, lepiej uczą się psychicznie oraz społecznie.

Karmienie piersią służy mamie

Karmienie piersią jest dobre także dla ciebie, bo pomaga po porodzie wrócić do formy. Jeśli dziecko ssie pierś, twoje ciało wytwarza oksytocynę. To hormon, który powoduje właściwe obkurczanie macicy. Jest on również pomysł na układ nerwowy – powoduje odczucie błogości oraz szczęścia. Humor zapewne poprawi ci również fakt, iż karmienie dziecka przyspiesza ograniczenie wagi oraz odzyskanie dawnej figury. Przed ciążą twoje dzienne zapotrzebowanie na energię wynosiło ok. 2000 kcal. Niemowlę „wyciągnie” z ciebie każdego dnia ok. 700 kcal. Więc będziesz chudła, chociażby gdy zaczniesz spożywać więcej. Współczesna medycyna odkryła jeszcze inne zalety naturalnego karmienia piersią – obniża ono ryzyko nastąpienia u kobiety groźnych chorób: raka piersi oraz jajnika i osteoporozy.

Karmienie piersią – jak zatem działa

Gdy niemowlę zacznie ssać pierś, pobudzi twoje nerwy czuciowe, co będzie sygnałem dla mózgu, żeby wydzielił prolaktynę. Hormon tenże pobudza pęcherzyki mleczne do tworzenia pokarmu. Więc tak istotne dla odpowiedniej laktacji jest systematyczne przystawianie malca do piersi, bez dopajania lub dokarmiania. Im częściej dziecko będzie ssało, tym dobrze mleka wyprodukuje twój organizm. Wraz z prolaktyną uwalniana jest oksytocyna, która obkurcza mięśnie oplatające pęcherzyki oraz przewody mleczne, co umożliwia wypływanie mleka z piersi. Pierwsze mleko, które pojawia się w piersiach już po porodzie, to tzw. siara. Jest toż gęsta substancja zawierająca mnóstwo elementów uodporniających. Siara szybko ustępuje miejsca mleku, które jest bardzo rozwodnione, jednak również tak pełne wartościowych substancji: laktozy, tłuszczów, białek, węglowodanów, witamin i elementów mineralnych. Ssanie to odruch, który dzieci nabywają już w łonie mamy. W całości nadaje się on w chwili, jeśli zaczynasz przystawiać dziecko do piersi.

Jeśli dziecko ma kłopoty z uchwyceniem piersi

Zdarza się, iż dziecko ma kłopot z uchwyceniem piersi, jeśli jest ona niezwykle nabrzmiała oraz twarda. Wówczas najlepiej odciągnąć odrobinę mleka. Czasem kobieta ma płaskie lub wklęsłe brodawki, co niezwykle uniemożliwia ssanie. Nie należy się tym martwić, bo systematyczne przystawianie maleństwa do piersi sprawi, iż brodawki wyciągną się same. Warto również tuż przed karmieniem odessać trochę mleka – laktator wyciągnie brodawkę oraz maluch szybciej ją złapie.

Jak wygląda zastój pokarmu?

Pierś boli oraz jest zdrowa jak kamień. Możesz wówczas wykorzystywać gorące kompresy przed karmieniem dziecka oraz chłodne – po karmieniu dziecka. Gdy pojawi się temperatura, przyłóż do piersi schłodzone oraz stłuczone liście białej kapusty, jakie są funkcjonowanie przeciwzapalne, oraz jak niejednokrotnie karm dziecko. Jak to nie pomoże, zgłoś się po porada do poradni laktacyjnej.

Jeśli karmienie piersią stwarza kłopoty

Kryzys laktacji może pojawić się blisko 3.–6. tygodnia. Mleka jest to trochę za mało w stosunku do potrzeb dziecka. Głodne dziecko częściej dopomina się karmienia oraz dłużej ssie pierś, pobudzając ją do zwiększania wytwórczości. Kryzys minie po paru dniach, pod warunkiem, iż nie będziesz dziecka dopajać oraz dokarmiać. Możesz pić specjalne herbatki, które pobudzą produkcję mleka. Zdarza się, iż jeśli dziecko zacznie ssać (i na wstępu nie zawsze robi to odpowiednio), delikatna skóra brodawek pęka oraz karmienie piersią powoduje ucisk. Jeśli masz taki kłopot, po karmieniu piersią posmaruj brodawki pokarmem wyciśniętym z piersi, który ma substancje ochronne oraz gojące. Nie miej biustonosza ani obcisłych ubrań, a najlepiej paraduj po domu topless. Wietrzenie ranek przyspieszy ich leczenie się. Możesz również sięgnąć po maść rumiankową czy kosmetyki z lanoliną. Lanolina zmniejsza rozdrażnienia, natłuszcza oraz nawilża skórę. Kosmetyków nie należy zmywać z piersi przed karmieniem. Możesz również stosować ochronnych nakładek na brodawki. Po kilku dniach ranki zagoją się, a twoje piersi przyzwyczają się do nowego traktowania.

Stany obniżonej odporności potrafią być przejściowe czy delikatne, jednak potrafią także być znacznie ważnym zaburzeniem, zagrażającym bezpośrednio życiu pacjenta. Dziedziną medycyny cieszącą się schorzeniami odporności jest immunologia kliniczna, nabierająca w bieżących latach zwłaszcza na znaczeniu.

Przejściowe zmniejszenie odporności

Przejściowe stany obniżonej odporności dotykają każdego z nas, czasem wiele razy w roku. Dostrzega się jeszcze liczniejsze ich bycie, co połączone jest przede każdym z nowoczesnym stylem życia. Bieg za pracą oraz pieniędzmi, złe żywienie, brak czasu na uprawianie sportów oraz trening sportowy, brak czasu na wypoczynek, ciągły stres – wszystkie te elementy niekorzystnie oddziałują na działanie układu immunologicznego (odpornościowego). •częstszymi chorobami górnych dróg oddechowych,

•zwiększoną podatnością na różne choroby oraz zakażenia,

•ogólnym osłabieniem oraz uczuciem osłabienia.

Ogólne „zmęczenie” odporności społeczeństwa już dziś jest widoczne przez specjalistów. W przyszłości że toż mieć wielki kłopot. Więc już dzisiaj winno się przedsięwziąć działania będące na celu poprawę sytuacji. W ochronie stanów przejściowych osłabień odporności poleca się:

•systematyczne uprawianie sportów czy regularny trening sportowy,

•odpowiednią dietę – zbilansowana, wartościowa w mikro- oraz makroelementy, witaminy,

•ograniczenie poziomu lęku, np. zajęcia oraz zabiegi relaksujące, regularny odpoczynek,

•prawidłową czystość snu,

•unikanie używek tj. alkohol, kawa, papierosy itp.

Zaburzenia/niedobory odporności

Poważniejsze spadki odporności, zwykle o znanej etiologii, określa się schorzeniami czy niedoborami odporności. Stanami tymi cieszy się dziedzina medycyny, będąca już oddzielną specjalizacją – immunologia kliniczna.

Niedobory odporności (immunopatie, defekty immunologiczne) są to takie stany, w jakich możliwość do odpowiedzi immunologicznej przeciwko patogenom chorobotwórczym jest osłabiona czy zupełnie zniesiona.

Niedobory odporności dzieli się na zdecydowanie rzadsze – schorzenia pierwotne (genetyczne) oraz liczniejsze wtórne (nabyte).

Schorzenia odporności dodatkowo dzieli się ze powodu na rozwój kliniczny na:

•braki z przewagą defektu odpowiedzi humoralnej (zależnej od przeciwciał),

•niedobory z przewagą defektu odpowiedzi komórkowej,

•defekty mieszane.

Genetyczne (pierwotne) schorzenia odporności

Genetyczne schorzenia odporności stanowią grupę chorób, w jakich jest genetyczne źródło dysfunkcji układu immunologicznego. Dzieli się je na problemy z przewagą zniszczenia odpowiedzi humoralnej, komórkowej oraz złożone.

Do przykładów tychże chorób kwalifikuje się m.in.:

•z defektem odpowiedzi humoralnej: agammaglobulinemia sprzężona z chromosomem X, deficyt IgA, pospolity zmienny deficyt odporności (CVID);

•mieszane: ciężki złożony deficyt odporności (SCID), deficyt fosforylazy nukleozydu purynowego (PNP).

Pierwotne niedobory odporności powszechnie idą w skład zespołów wrodzonych. Za przykład służą: zespół Wiskotta-Aldricha, zespół Blooma, zespół hiper-IgE, lub nawet zespół Downa.

Nabyte (wtórne) schorzenia odporności

Nabyte niedobory odporności mają zwykle znaną etiologię. Zdecydowanie najpopularniejsze to wykonane przez działania lekarskie – tzw. schorzenia jatrogenne. Połączone są przede każdym ze stosowaniem preparatów tj. glikokortykosteroidów, preparatów immunosupresyjnych oraz przeciwnowotworowych, pewnych antybiotyków itd., a i z zabiegami np. przewlekła dializoterapia, radioterapia. Bardzo popularnym spośród wtórnych niedoborów odpowiedzi jest zespół nabytego niedoboru odporności (AIDS) wywołany przez wirus HIV. Cechuje się podatnością na zakażenia oraz nowotwory niespotykane u młodych ludzi – są to dolegliwości wskaźnikowe dla AIDS. W tej dolegliwości dochodzi przede wszystkim do schorzenia odpowiedzi immunologicznej rodzaju komórkowego. Do osłabienia odporności dochodzi i w czasu innych chorób tj. cukrzyca, dolegliwości nowotworowe (szczególnie szpiku kostnego), dolegliwości autoimmunologiczne oraz różne.

Immunologia kliniczna

Immunologia kliniczna jest w zachodnim świecie jedną z bardzo uczących się dziedzin medycyny. Ogromne ilości pieniędzy oraz siła umysłowa tysięcy naukowców na świecie starają się pogłębiać wiedzę na temat chorób zaburzających wytrzymałość oraz odnaleźć sposób na leczenie. Dotyczy to przede wszystkim wirusa HIV oraz AIDS.

Jak wzmocnić system immunologiczny?

Warto pamiętać o tym, iż mnóstwo komórek odpornościowych znajduje się we florze bakteryjnej jelit. Więc należy rozpocząć od odpowiedniej kuracji, pełnej świeżych warzyw oraz owoców. Celem odbudowania flory jelit, przyjmujmy probiotyki, które odnaleźć można w jogurtach oraz kefirach, a również suplementach kuracji. Poleca się zadbanie o pakiet witamin oraz minerałów – przede wszystkim w jedzeniu (1,2):

•witamina A – oddziałuje na dojrzewanie komórek immunologicznych. Znajduje się w podrobach, jajach, serach, maśle, pewnych gatunkach ryb, pietruszce.

•witamina C – znajduje się w wielu warzywach oraz owocach: pietruszki, chrzanie, jarmużu, papryce czerwonej, brukselce, szpinaku i owocach: porzeczkach czarnych, poziomkach, truskawkach, kiwi, cytrynie, pomarańczy oraz grejpfrucie.

Cera dojrzała potrzebuje innych kosmetyków aniżeli cera dwudziestolatki. Zmarszczki pogłębiają się w tym wieku oraz zmienia się koloryt skóry. Dobrze dobrane kosmetyki pomogą wygładzić powstające przemiany oraz zregenerować skórę. W dzisiejszym okresie w biznesach jest jeszcze większy wybór kosmetyków dla starych osób, natomiast które dobrać? Czym się kierować, żeby znaleźć najodpowiedniejszy dla nas artykuł?

Mechanizm starzenia się

Kobieta po 55. roku życia zazwyczaj przechodzi menopauzę. Powoduje ona zmiany w jej systemie. Podstawową sprawą jest fakt, iż organizm zaprzestaje produkować estrogeny. Także obniża się ilość włókien elastyny oraz kolagenu, słabiej pracują gruczoły łojowe. Skóra traci swoją sprężystość oraz giętkość, stoi się sucha, cienka oraz wiotczeje. Zwężają się naczynia krwionośne, to jest ona słabiej odżywiona. Widać wyraźniej zmarszczki, zwłaszcza te z nosa do ust. Taka cera potrzebuje specjalnej ochrony. Na starzenie się pomogą kremy z wapniem, fitohormonami, witaminami oraz kwasami nukleinowymi.

Co odróżnia skórę dojrzałą od pozostałych rodzajów cery?

Przede wszystkim nie jest nie jednym z nich oraz nie stoi obok cery trądzikowej czy wrażliwej. Cera dojrzała dotyczy każdego, bo pojawia się z wiekiem. To bardzo stan skóry aniżeli jej typ, natomiast także wymaga dobrze dobranej oraz złożonej pielęgnacji. Skóra zaczyna się starzeć zaraz po 25. roku życia, a po trzydziestce mechanizm starzenia nabiera tępa. O skórze dojrzałej możemy mówić blisko 45. roku życia czy wcześniej, w współzależności od indywidualnych elementów. To tylko wówczas w systemie zaczyna zmniejszać się stopień hormonów żeńskich – etsrogenów oraz progesteronu. Ściany naczyń krwionośnych ulegają zniszczeniu, obniża się ich wielkość oraz trafia do pogorszenia ukrwienia skóry.Dojrzałą skórę szybko zidentyfikować: brakuje jej elastyczności, jest sucha, szara, pomarszczona oraz zmęczona. Strata wiotkości łączy się również ze koleją kształtu twarzy. W dół opadają policzki, kąciki oczu i ust. Dzieje się tak za sprawą zmniejszonej wytwórczości kolagenu, (spada z wiekiem), spowolnionemu metabolizmowi komórkowemu i słabej możliwości naskórka do odnowy. Skóra pozbawiona tychże naturalnych bezpieczników łatwo traci wodę, a można przyjmuje elementy odżywcze. Właśnie więc tak ciężko o nią zadbać. U kobiet starzenie się skóry bezpośrednio trzyma się z okresem menopauzy, gdy następuje ubytek estrogenów.

Elementy kosmetyków dla cery dojrzałej

Fitohormony, czyli roślinne związki, są uzyskiwane z pestek słonecznika, soi, dzikiego ryżu. Mają wartości poprawiające elastyczność skóry, wzmacniają jej wytrzymałość, stymulują odnowę komórek. Dzięki nim można pozbyć się zmory wielu kobiet, czyli worków pod oczami. Także usprawniają owal twarzy. Elementem kremu dla cery dojrzałej oprócz fitohormonów winien być również wapń. Po pięćdziesiątce skóra jeszcze słabiej go przyswaja, zatem zaczyna go brakować, co powoduje, iż stoi się ona jeszcze cieńsza, wiotczeje, marszczy się. Kremy z wapniem przeciwdziałają jej wysuszaniu oraz zagęszczają naskórek. W owym czasie warto także, oprócz stosowania kosmetyków, wzbogacić swoją dietę w tenże składnik.

Jakie witaminy na skórę?

Cera dojrzała, jak wszystka inna, uwielbia kremy z witaminami. Czasem, by zapewnić je w głąb naskórka oraz do głębszych warstw skóry, wykorzystuje się liposomy. Są to malutkie cząstki, które przenoszą witaminy A, C, E właśnie w głąb skóry. Witaminy C oraz E wspomagają unieszkodliwianie wolnych rodników. Także witamina B9 (folacyna) zabezpiecza skórę przed fotostarzeniem, witamina A (retinol) stymuluje odnowę komórek, a witamina C pobudza produkcję kolagenu – to wszystko zdecydowanie spowalnia mechanizm starzenia się. Wybierając krem do cery dojrzałej, zwróć uwagę, żeby był świetny w witaminy.

Jaki krem dla skóry dojrzałej?

Chociażby najlepszy oraz najdroższy krem przeciwzmarszczkowy nie cofnie przebiegu starzenia się skóry. Krem tego rodzaju ma przede wszystkim dobrze nawilżyć skórę oraz sprawić, iż stanie się jędrniejsza, co trochę spłyci zmarszczki. Warto natomiast stosować kosmetyków przeciwzmarszczkowych, ponieważ pozwolą na utrzymanie ładnej skóry w odpowiednim kolorze, zabezpieczają przed słońcem oraz sprawiają, iż jest bardzo elastyczna.

Co na przebarwienia skóry?

Funkcjonowanie regeneracyjne oraz przeciwzmarszczkowe wykazują środki z roślinnymi kwasami. Przyspieszają one odnowę komórek, usprawniają ich metabolizm – cera dojrzała dobrze je przyswaja. Obecnie są dodawane do wielu kosmetyków przeznaczonych do cery dojrzałej. Kłopotem wielu osób po pięćdziesiątce są przebarwienia skóry. Połączone są one z schorzeniami w pracy melanocytów. Są to cele, które wytwarzają melaninę, czyli naturalny barwnik skóry. W rozjaśnieniu powstałych na skórze plam pomogą kremy depigmentacyjne z kwasem kojowym, azelainowym, procysteiną czy kwasami owocowymi. Te kremy są także wyposażone w filtr UV oraz substancje, które usprawniają gęstość skóry. W przebarwieniach pomogą również peelingi i zestawy do domowej mikrodermabrazji, które można uzyskać w aptece czy sklepach kosmetycznych. Zabiegi te złuszczą martwe komórki naskórka oraz pobudzą mechanizm jego odnowy.

Gdy domowe sposoby pielęgnacji składają się niewystarczające, warto odwiedzić specjalisty medycyny estetycznej, który wybierze właściwe zabiegi i odpowiednią pielęgnację skóry.

Wapń jest makroelementem, który buduje kości, zęby i jest potrzebny do odpowiedniej pracy mięśni. Deficyt wapnia w okresie ciąży może skutkować osteopenię u kobiet i nieprawidłowy rozwój układu kostnego u płodu i maluchów. W ciąży zapotrzebowanie na wapń szybko wzrasta. Uczące się w twoim brzuchu dziecko potrzebuje wiele tego pierwiastka, zwłaszcza do wzrostu kości oraz zawiązków zębów. Gdy w twojej diecie będzie za mało wapnia, ty odczujesz to pierwsza, jednak twoje dziecko także będzie narażone na negatywny skutek braku. Pojawią się uciski głowy, skurcze mięśni, próchnica. Więc tak istotne jest uzupełnianie niedoborów wapnia.

Wapń jest pierwiastkiem niezbędnym przede wszystkim do prawidłowego wzrostu kości oraz zębów dziecka (ich zawiązki składają się już od 4. tygodnia życia płodowego), jednak także mięśni, serca oraz układu nerwowego. Natura zabezpieczyła maluszka na wypadek, gdyby zabrakło go w diecie mamy. Przez określony okres maleństwo zaspokaja własne potrzeby kosztem twojego organizmu oraz ma z niego wapń (jest on „wypłukany” z twoich kości oraz przetransportowany do ciała dziecka). W rezultacie, będąc w ciąży, możesz czuć ogólne zmęczenie, uciążliwe skurcze mięśni stóp oraz łydek i uciski głowy. Stopniowo postępuje próchnica. Zdarza się także odwapnienie kości – stają się one miękkie oraz szybko potrafią się łamać. Gdy chociażby kłopoty nie wystąpią od razu, rozwija się ryzyko osteoporozy w przyszłości.

Wapń to bezcenny pierwiastek

Jeśli deficyt wapnia będzie się długo utrzymywać, ucierpi w spokoju oraz dziecko – urodzi się słabsze od rówieśników, skłonne do krzywicy (dolegliwości, która zagraża zaburzeniem rozwoju oraz trwałymi deformacjami kości) a może mieć rozmaite choroby genetyczne. Jego ząbkowanie opóźni się, i w perspektyw będzie niezwykle częstym gościem w gabinecie stomatologa. Nie przewiduj w mity, iż niektórzy po prostu mają słabe zęby! Ich stan przez całe życie zależy przede wszystkim nie od genów, a odpowiedniej kuracji mamy w ciąży oraz to, jeśli karmi piersią. Oraz tak z tego, co jemy w stanie całego dzieciństwa oraz dojrzewania. Wapń jest pierwiastkiem bezcennym dla zdrowia przyszłej mamy. Dowiedziono, iż nie tylko zmniejsza ciśnienie krwi, jednak również obniża ryzyko nastąpienia groźnego dla życia powikłania – zatrucia ciążowego (rzucawki). Reguluje również krzepliwość krwi, zatem hamuje krwawieniom podczas ciąży

Funkcje wapnia w systemie

Wapń należy do soli mineralnych, które nie tylko regulują metabolizm organizmu, jednak i budują, przede wszystkim kości i zęby. Także wapń jest w krzepnięciu krwi, przekształcając protrombinę w trombinę i stabilizując powstały skrzep. Wapń hamuje reakcjom alergicznym przez ograniczenie przepuszczalności błon komórkowych. Całkowita zawartość wapnia w systemie sięga 1,4-1,6% wagi ciała, czyli ponad 1,0-1,2 kg.

Deficyt wapnia w diecie, szczególnie u kobiet w ciąży, powoduje szereg symptomów oraz zaburzeń

•krzywicę, która u dzieci jest efektem nieprawidłowego uwapnienia rosnących kości,

•osteomalację, która jest zwłaszcza u osób dorosłych, doprowadza do rozmiękania oraz zmian kości,

•osteoporozę, będącą efektem ograniczenia gęstości kości, co zwiększa ryzyko złamań kości. Osteoporoza może nastąpić w trakcie ciąży w rezultacie schorzeń hormonów przytarczyc i braku w diecie wapnia oraz witaminy D.

Wapń w diecie

Zapotrzebowanie na wapń w okresie ciąży rozwija się z 1200 mg na 1600 mg na dzień. Podobne wartości cechuje zapotrzebowanie na wapń w czasie karmienia piersią. Ważnym źródłem wapnia w diecie jest mleko oraz artykuły mleczne, takie jak biały ser, jogurt, kefir, maślanka. Wielkie liczby wapnia znajdują się w serze żółtym, jednakże ma on wielkie liczby cholesterolu oraz tłuszczu. A nie należy jeść dużo aniżeli 2 plasterki sera żółtego dziennie, by nie wzrósł stopień cholesterolu we krwi. Łatwym sposobem uzupełnienia wapnia w diecie jest picie wody mineralnej o dużej ilości wapnia – najlepiej powyżej 150 mg/ litr. By dostarczany wraz z dietą wapń mógł być wbudowany w tkankę kostną w organizmie człowieka, musi być dobrzy stopień witaminy D. Hamuje ona bowiem nadmiernemu wydalaniu wapnia z moczem. Witamina D jest syntetyzowana w skórze pod wpływem promieni słonecznych, a w małych dawkach, więc należy jeść pokarmy możne w tę witaminę: tran, ryby, masło, ser biały.

ciąży zapotrzebowanie na wapń narasta

Dorosła osoba winna systematycznie dostarczyć organizmowi ok. 900 mg wapnia. Jeśli spodziewasz się dziecka, a również wówczas, jeśli karmisz je piersią, zapotrzebowanie na wapń narasta do 1200 mg dziennie. Nie nazywa to natomiast, iż całość dostarczonego pierwiastka zostanie wykorzystana przez organizm. Tak naprawdę w jelicie, gdy wszystkie mechanizmy przebiegają prawidłowo, wchłonięte zostanie 30–40 proc. wapnia oraz to w zupełności wystarczy. Żeby natomiast potrafiło się tak być, niezbędna jest witamina D. To ona warunkuje odpowiednie wchłanianie tego pierwiastka. Latem, przy dużym nasłonecznieniu, gdy nie zapominasz o spacerach na świeżym powietrzu, zwykle nie ma kłopotów z brakiem tej witaminy. Organizm że ją sam wyprodukować pod wpływem promieniowania ultrafioletowego. Natomiast pozostawanie bezpośrednio na słońcu nie jest dobre w ciąży. Więc dla pewności warto zadbać, żeby w diecie nie zabrakło bogatych źródeł witaminy D: tłustych ryb morskich (np. makrela, sardynka), żółtka jaj, mięsa (szczególnie wątroby), mleka oraz jego przetworów. Odpowiednie przyswajanie oraz przetwarzanie wapnia jest także uzależnione od aktywności ruchowej. Podczas ciąży nadmierny trening nie jest wskazany. Natomiast polecane formy ruchu – spacery, łagodna gimnastyka (np. joga lub pływanie) – to tak samo zdrowie.