Historycznie początki łucznictwa należy umiejscowić w bardzo odległej przeszłości, kiedy został rozpowszechniony przez polujących. Prawdopodobnie sama idea wypuszczania strzały lecącej z dużą prędkością zrodziła się z reguł polowania za pomocą oszczepu. Ciśnięcie bronią okazało się być łatwiejsze, gdy odbywało się przy pomocy dodatkowej siły, jaką dawała wypychająca ciężar cięciwa. Jako broń używana do obrony i ataku w czasie walki, rozpowszechniła się w Europie w średniowieczu. Oczywiście na innych kontynentach była równie popularna, łuki różniły się jednak między sobą materiałem, z którego były zbudowane, przeznaczeniem i sposobem oddawania strzału. Innym, podobnym do łuku, typem broni miotającej, jest kusza, która w pewnym momencie zaczęła go wypierać: siła ciśnięcia była w niej większa. Koniec używania łuku w celu obronnym nastąpił w momencie odkrycia i rozpropagowania broni palnej. Była skuteczniejsza, a z czasem coraz bardziej dostępna. Od tej pory łuk i strzały stały się elementem przeszłości, z czasem popularnym jako zabawka chłopięca.