Po jakimś czasie włókiennicze osady rękodzielnicze przekształcały się w miasta przemysłowe. Niekwestionowanym liderem tych przemian była Łódź, w której wkrótce przewaga liczebna zmechanizowanych fabryk włókienniczych nad rzemieślniczymi warsztatami była zdecydowana i kierunek tych zmian był już nie do odwrócenia. Domy tkaczy, budowane pierwotnie z myślą o rodzinach rękodzielniczych, stawały się stopniowo miejscem zamieszkania rodzin robotniczych. Ze względu na narastający głód mieszkaniowy, wynikający z dynamicznego wzrostu ilości mieszkańców miasta, zmieniły się diametralnie warunki zasiedlenia tych domów. O ile pierwotnie zajmowane były przez jedną rodzinę rzemieślniczą, później mieszkało w nich nawet osiem rodzin, każda w mieszkaniu jednoizbowym. Przestrzenia wspólna była sień, w której odbywały się takie czynności jak pranie w okresie zimowym. W czasie, gdy było ciepło, życie towarzyskie i rodzinne przenosiło się na podwórka. Przeciętne mieszkanie robotnicze miało powierzchnię około 25 metrów kwadratowych.
