W zależności od czasu i okoliczności zmienia się pojęcie mieszkania standardowego, czyli typowego dla rodziny wielodzietnej, przeciętnej, czyli trzy i czteroosobowej lub osób samotnych. Typ mieszkania zwany „kawalerką” rozpowszechnił się w naszym kraju przede wszystkim w okresie PRL-u , głównie ze względu na wszechobecny głód mieszkaniowy. Szczytem szczęścia było mieszkanie w samodzielnym lokalu, natomiast nie do pomyślenia była sytuacja, w której samotna osoba mieszkałaby w mieszkaniu większym niż jednopokojowe. Regulowały to nawet przepisy prawne dotyczące przydziałów mieszkań. Nie tylko nie uznawano prawa pojedynczego lokatora do posiadania osobnej sypialni, gabinetu i pokoju dziennego. Kawalerka – było to mieszkanie często bez osobnej kuchni a jedynie z aneksem kuchennym i łazienka o wielkości takiej, ze nie zmieściłaby się w niej najmniejsza nawet wanna. Przy zapotrzebowaniu na mieszkania znacznie przekraczającym ich podaż, kawalerkach mieszkały również całe rodziny z dziećmi i to całymi latami.
